Zimoszosing

Poniedziałek, 22 stycznia 2018 · dodano: 22.01.2018 | Komentarze 17

Zrobiłem dziś coś, o czym już niemal zapomniałem - pyknąłem sobie swoje pięć dyszek szosą. Tą swoją emerytowaną, stuningowaną prawie na mtb szosą, która ledwo zipie, ale wciąż jakoś kręci do przodu. Wszystko dzięki w miarę suchym drogom, które kontrastowały z minusową temperaturą, zmuszającą do poruszania się ostrożniej niż zazwyczaj. Obyło się nawet bez gleby, choć zakusy były :)

Wykonałem trasę z Poznania przez Luboń, Puszczykowo, Mosinę, Rogalinek, Rogalinek, dojechałem do kojarzonego pewnie przez wszystkich kręcących po wielkopolskich drogach miejsca za Świątnikami spod znaku "grochówka i tirówka", tam zawróciłem i drogę powrotną wykonałem przez Rogalinek, Wiórek, Czapury, Starołękę i do domu. O właśnie tak. Na Starołęckiej, poznańskiej ulicy kochanej z grubsza przeze mnie jak na przykład Luboń, dziś zamiast klasycznego korka zastać było można nadkorek, zafundowany przez drogowców, którzy coś tam sobie łatali, sterując ruchem wahadłowo. Nawet z jednym z nich sobie stojąc pogadałem o rosnącej liczbie samochodów w mieście i o dziwo doszliśmy nawet do kompromisu, że sprawna komunikacja masowa jest jedynym rozsądnym kierunkiem.

Aha, nie mogło obyć się bez polskiej klasyki, czyli puszkowości stosowanej. Bowiem na ścieżce w Łęczycy, która wciąż jest wysokiej klasy darmowym lodowiskiem dla zainteresowanych (ja nie byłem i nie jestem) jakoś się nie pojawiłem, w trosce o swoje zdrowie i życie kręcąc drogą, ignorując irracjonalny (szczególnie zimą) niespełna kilometrowy zakaz jazdy rowerem. I co? Znalazła się oczywiście tępa dzida płci żeńskiej, która uwiesiła się na klaksonie, tak jakby rzeczywistość o nieprzejezdności śmieszki nie docierała do tlenionej główki. Jako że mało co mnie tak wyprowadza z równowagi jak bezinteresowna tępota, to paniusia usłyszała ode mnie taką personalną wiązankę, że śmiało może się zgłosić od dziś do pełnej hipokryzji akcji "me too" - przyznaję, że mnie poniosło i ta akurat wyjątkowo miałaby podstawy :)

W sumie ładnie dziś było, mimo że zmarzłem solidnie.


W gratisie widoczek częściowo zalanej oraz zamrożonej Wartostrady, która aktualnie jest bardziej Rybitwostradą (to te małe białe punkciki na północ od ludzików). To dla tych zazdroszczących, ku pokrzepieniu serc, że aż tak dobrze to w Poznaniu rowerowo zimą nie jest :)

Spaceroworowerowo

Niedziela, 21 stycznia 2018 · dodano: 21.01.2018 | Komentarze 7

Nie wiem skąd pogoda ma dostęp do mojego grafiku, ale fakty są tak niezaprzeczalne, jak okrutne - mam w pracy jakąś pluskwę czy innego szczura, który informuje ją kiedy mam wolne. Potem pozostaje już tylko doprecyzować kilka detali i... Efekt mamy taki, jak dziś - w nocy i nad ranem przywitał mnie widok ulic pokrytych białym gów... puszkiem. Łapy mi opadły, ale mimo wszystko pozostawiłem w sobie troszkę nadziei. Jak się okazało - o dziwo nie płonnej.

Najpierw jednak po śniadaniu zaliczony został spacer po "moim" Lasku Dębińskim, który wielbię o każdej porze roku. Mam nadzieję, że gdy powstanie nowy odcinek Wartostrady wzdłuż Drogi Dębińskiej, to nikt nie wpadnie na pomysł pociągnięcia jej aż do jego granic, bo oznaczałoby to tłumy masakrujące to jeszcze w miarę półdzikie miejsce. Z tego co jednak wiem, budowa przewiduje jej zakończenie kawałek wcześniej i oby tak zostało. Tymczasem mogę cieszyć się wciąż względną ciszą i spokojem w odległości kilometra od domu.




No a wczesnym popołudniem temperatura podniosła się lekko powyżej zera, co oznaczało, że mogę rozpocząć żebry, zastosować oczy kota ze Shreka i takie tam w celu otrzymania zgody na rower od Żony, bo wspólne wolne weekendy to jakby nie patrzeć dość istotna wartość. Udało się - negocjacje już w czasie jazdy skończyły się nawet akceptacją pełnego dystansu, zamiast planowanego gluta.

Trasę wykonałem w tę i z powrotem, niestety z powodu północnego wiatru (niezbyt silnego) połowa to miejskie męczarnie, przy niedużym ruchu, ale z jak zwykle uwalającymi prędkość światłami. Czyli z Dębca przez Rataje, Śródkę, Miłostowo, Bogucin oraz Kobylnicę do Jerzykowa, gdzie nastąpiła nawrotka. A tak to wygląda na Relive.

Drogi dość przejezdne, biegaczy miliardy, rowerzystów mniej (ale byli, za co chwała im), a mi się zachciało pokręcić kółeczko nad Maltą (zimą, w przeciwieństwie do lata, da się to zrobić bez używania karabinu maszynowego). Początkowo, gdzieś do połowy długości jeziora, było sympatycznie. Potem... hm. Jakoś nie reflektowałem i zawróciłem :)

Niekreatywnie

Sobota, 20 stycznia 2018 · dodano: 20.01.2018 | Komentarze 0

Dziś bez wielkich opisów, bo po pierwsze mam wolne, a jak się ma wolne to kreatywność odchodzi na drugi plan (w sumie nie wiem, jaki jest ten pierwszy, ale skoro nie ma miejsca na kreatywność, to się nie będę wysilał), a po drugie nic specjalnego się nie wydarzyło, prócz może tego, że znów o dziwo udało się pokręcić, i to w pełnym wymiarze, ale powolutku, bo crossem, no i jeszcze w dość mało przyjaznych warunkach - chlapie, błocku i brei, okraszonych upierdliwym wiaterkiem, choć już nie za mocnym. Uff, jak na niekreatywne zdanie to to pierwsze wyszło mi dość solidnie podrzędnie złożone :)

Trasa to klasyczne "kondominium": Poznań - Luboń - Puszczykowo - Mosina - Dymaczewo - Łódź - Stęszew - Komorniki - Poznań. Miała ona - prócz Lubonia, który nigdy nie zaskakuje - w sobie pewną zagadkę, której rozwiązanie co prawda znałem z góry, ale zostawiałem sobie jakieś 0,00000000001% nutki niepewności. Chodzi oczywiście o stan śmieszki w Łęczycy, tej okraszonej zakazem jazdy rowerem wzdłuż równoległego asfaltu. No nie było zaskoczenia. Również w tym, że zdjęcie jest jedynie testowe, a ja kręciłem po moich ulubionych, zwykłych drogach, a nie po tym usyfionym getcie.

Po południu zaczęło znów sypać, a jutro ma być poniżej zera, więc może być ciężko z rowerowaniem.

Glut pantarhejski

Piątek, 19 stycznia 2018 · dodano: 19.01.2018 | Komentarze 2

Dzisiaj krócej, ale nawet ten glut jest czymś więcej, niż na dziś zakładałem, obserwując wczorajszy kolejny atak zimy zimą (skandal!).

Udało się jednak rano wyczekać przed pracą do około wpół do dziesiątej, a gdy lekki mrozik zaczął odpuszczać, ruszyć przez ten zalegający wszędzie syf. Musiałem jedynie tak sobie zaplanować trasę, żeby zminimalizować ryzyko występowania na niej DDR-ek, bo to nie Kopenhaga, gdzie ich oczyszczanie jest priorytetem, a polskie zadupie. Udało się o tyle o ile, a gdzie się nie udało, to się nie jeździło. Część była co prawda nawet fragmentami odśnieżona, ale niedokładnie, więc wolałem nie ryzykować. I tylko jeden troglo uwiesił się w związku z tym na klaksonie, co jest pewnym dowodem powolnego cywilizowania się społeczeństwa. A w sumie to jestem za tym, żeby śnieg leżał na polskich ścieżkach również podczas sierpniowych upałów, bo wtedy by mi nie utrudniały jazdy zwykłymi drogami, a rowerowi chodnikowcy i tak z lubością by po nich kręcili, tak jak to robią teraz, gdy mając do wyboru całkiem przejezdny asfalt kontra śliską breję na elemencie infrastruktury przeznaczonym dla pieszych, wybierają to drugie, tłumacząc, że się boją jeździć po drogach (sic!).

Trasa to swoista pętelka od szubienicy: Poznań Dębiec - Górczyn - Plewiska - Gołuski - Głuchowo - Komorniki - Plewiska - Poznań. Gdzieś tak w połowie zaczęły się roztopy i nagle ujawniły się zamrożone wcześniej oceany, wszystko płynęło (w tym i ja), a do tego wiatr wciąż trzymał częściowo poziom wczorajszego pseudohuraganu, więc olałem dobijanie do pięciu dych, bo w tym roku postanowiłem wyluzować i odpuszczać, gdy jazda staje się mordęgą, a nie przyjemnością (choć granica jest niezwykle cienka). Co chyba oznacza, iż wraca mi normalność w okolice zwojów mózgowych :)

Chwilowa rezurekcja

Czwartek, 18 stycznia 2018 · dodano: 18.01.2018 | Komentarze 8

Dwa ostatnie dni były pod względem aury beznadziejne niczym polska parlamentarna opozycja (ta od prawa do prawa) oraz polska partia miłościwie nam panująca zebrane razem. Czyli generalnie syf łamane na mogiła, przy czym kiłę dodano gratis. Ale żeby czasu nie marnować, to dwukrotnie przeszedłem się na piechotę do pracy, raz przez Lasek Dębiński i blisko Warty, w której prawie się utopiłem, niechcący włażąc na cienki lód ukryty pod gałęziami. A, no i "pojeździłem" sobie na chomiku (34 i 33 km), co ma jeden jedyny plus - udało mi się obejrzeć na HBO trzyodcinkowy serial "Spisek prochowy", traktujący o próbie wysadzenia w powietrze króla Jakuba VI, a ja z grubsza miałem chrapkę to samo wykonać z pogodą :)

Wczoraj wracając z roboty i widząc po raz kolejny sypiący śnieg byłem pewny, że dziś czeka mnie powtórka z rozrywki. A tu rano miła niespodzianka - wystarczyło odczekać do dziewiątej i można było ruszać, pod warunkiem, że było się gotowym na ubabranie w błocie i lekko już topiącym się gów... białym puszku. Byłem! Pozostało jedynie znaleźć kierunek, gdzie drogi będą najbardziej rozjeżdżone, co w sumie trudne nie było, gdy pod nosem ma się Luboń, w którym na głowę mieszkańca przypada pewnie z piętnaście samochodów, biorąc pod uwagę natężenie tamtejszych korków.

Pierwotnie chciałem wykonać jedynie gluta i tak się stało, na odcinku: Dębiec - Luboń - Wiry - Komorniki - Szreniawa - Rosnówko - Komorniki - Plewiska - Dębiec. Ale że głodek był, a w robocie miałem być dopiero na trzynastą, to jeszcze zrobiłem mini kółko znów do Lubonia, potem Wiry i skręt na Komorniki, stamtąd do Lubonia i do domu.  Tak to wygląda na Relive.

Wyszło upragnione pięć dych, po nawet w większości przejezdnych drogach, niestety być może ostatnie w tym tygodniu, bo po południu w Poznaniu znów nastąpił śnieżny Armageddon i najłatwiej jest poruszać się po nim jakimś czołgiem przechwyconym z frontu radzieckiego.

W każdym razie na jeden dzionek mam wewnętrzny spokój - no i dobrze. Miło było znów wyjechać zgodnie z niemal codziennym życiowym cyklem, mając za towarzysza radio i muzykę. A dzisiaj fajnie się zgrało tematycznie, bo w TOK FM słuchałem sobie sympatycznego wywiadu z nowym czeskim ambasadorem w Polsce, podczas gdy wcześniej katowałem nową płytę Jaromira Nohavicy. No i łezka w oku mi się zakręciła, bo przypomniałem sobie, iż od dziecka chciałem zostać Czechem i nie zostało mi to dane, w zamian żyję w jakimś kraju absurdów. Chlip :)

M jak mobilizacja

Poniedziałek, 15 stycznia 2018 · dodano: 15.01.2018 | Komentarze 8

Zawsze gdy zimą patrzę za okno i widzę - tak jak dziś - temperaturę w okolicach minus pięciu stopni, moja motywacja do jazdy nagle dziwnie spada. Zupełnie nie wiem czemu. Jakieś podpowiedzi? :)

No ale cóż - rower sam nie pojedzie. więc trzeba się było zmobilizować. Pomogła mocna kawa oraz świadomość, że wczesnym popołudniem muszę być w pracy, jak również wewnętrzny gnojek o ksywie "mus". I nie chodzi o to coś z owoców.

Nooo... lekko nie było. Ale paradoksalnie lepiej niż wczoraj czy przedwczoraj, gdy było ciut cieplej. A to dzięki podmuchom, których moc lekko (powtarzam: lekko) spadła, choć i tak wiatr z południowego wschodu zrobił ze mnie małą miazgę. I to mimo, że trasę starałem się wybrać jak najbardziej "udrzewioną": Dębiec - Starołęka - Czapury - Wiórek - Rogalinek - Rogalin - Świątniki - Radzewice, nawrotka - Świątniki - Rogalin - Rogalinek - Mosina - Puszczykowo - Luuuuuuuuuboń (ilość "u" jest wprost proporcjonalna do zawartości czerwonego światła oraz korków) - Poznań. Dziś bez zdjęć. bo wyjęcie łapy z rękawiczek groziło tym, że do odzyskania czucia w palcach musiałbym użyć jakiegoś palnika, a wyjątkowo żadnego nie wiozłem ze sobą :)

Od jutra podobno śnieg i inne takie wracają. Zapowiada się przerwa w kręceniu :/

Pełna lodówka

Niedziela, 14 stycznia 2018 · dodano: 14.01.2018 | Komentarze 5

Wbrew pozorom w tytule nie chodzi mi o jakiś kolejny slogan reklamowy dla polityków, a o doznania związane z pewną podstawową wielkością fizyczną w termodynamice :)

Na początek powalczę z teorią, iż jestem przede wszystkim defetystą i przyznam, że dziś wiało ciut słabiej. Co prawda i tak na pustych wielkopolskich przestrzeniach urywało łeb, ale żeby nie było... :) Mrozik jednak był całkiem wyraźny (minus trzy), więc odczucie było jeszcze bardziej hardkorowe niż wczoraj. a co za tym idzie wynik z grubsza podobny, a i styl larwalny się powoli udoskonala :)

Wciąż gnoi ze wschodu, więc dzisiejsza trasa to najpierw spory kawałek przez miasto: z Dębca do AWF-u, potem koło Malty na Antoninek i prościutko wzdłuż DK92, do Swarzędza i Paczkowa, tam skręt na Siekierki, gdzie wyjątkowo zatrzymałem się przy drewnianym kościele św. Jadwigi, nie żeby posłuchać mszy (co to, to nie), ale chwilę odsapnąć po walce z mroźnymi podmuchami.

Powrót zleciał trochę sympatyczniej (bo przynajmniej gnoiło z boku, a nie z przodu) przez Gowarzewo, Tulce, Żerniki, Krzesiny, Starołękę i do domu. Tym samym udało mi się przed południem zawitać do roboty. To, że przez nią musiałem wyjechać o jakiejś kosmicznej godzinie, zmarznąć i dostać solidnie w kość, świadczy tylko o tym, że praca szkodzi i powinna być ustawowo zakazana :)

Aha, po powrocie wszedłem do wspomnianej lodówki, żeby się ogrzać :)

Larwalnie

Sobota, 13 stycznia 2018 · dodano: 13.01.2018 | Komentarze 7

Dzisiaj wpis króciutki, bo mimo soboty czasu brak, poza tym tak przemarzłem na trasie, że starałem się nie rejestrować zbyt wielu bodźców zewnętrznych, skupiając się na jeździe w pozycji larwalnej, jeśli oczywiście takowa istnieje. Jeśli nie - to już istnieje :)

W sumie pogoda była całkiem ładna, przynajmniej wizualnie, pod warunkiem, że analizowało ją się w ciepłym domu, zerkając za okno. W praktyce bezchmurne niebo przypłacone zostało lekkim mrozkiem, czyli pierdółką, ale co najgorsze - powiązaną z przejmującym arktycznym wiatrem. Tu dodam, że jeśli ktoś mi jeszcze coś napisze o bezwietrznej Wielkopolsce, to wezmę go na bezpłatny staż w celu poruszania się przede mną przez całe wyjazdy, wtedy pogadamy :) Dość powiedzieć, że w połowie dystansu miałem na liczniku średnią na poziomie nieco ponad 22 km/h (sic!), a ten marny wynik, który pojawił się finalnie, to pokłosie mojej naprawdę ostrej walki ze wszechobecnym wmordewindem. Musiałem nawet wyłączyć audiobooka, bo tak mi duło w uszach, że traciłem co chwilę wątek :)

Trasa dziś minimalnie dłuższa, bo tak :) Czyli: Poznań Dębiec - Lasek Dębiński - Starołęka - Krzesiny - Żerniki - Tulce - Krzyżowniki - Dziećmierowo - Kórnik - Mieczewo - Rogalin - Mosina - Puszczykowo - Luboń (tu jak zwykle to, co zwykle) - Poznań. Bez przygód, choć lekko się zawiodłem, bo w Dziećmierowicach ujrzałem na horyzoncie szoszona i zacząłęm go gonić, a gdy już siedziałem mu na plecach w okolicach zjazdu na S11 w Kórniku, ten skręcił w inną stronę, nawet mnie nie widząc. I z lansu nici :)

Aha, napęd jeszcze nowiutki. no i czyściutki. Choć to i tak tylko makijaż, bo w środku suportu wciąż rynsztok, więc zdjęcie nieprzypadkowe :) Ale przyznać trzeba, że działa całkiem płynnie po remoncie na bazie substytutów (z musu), martwi mnie tylko jak długo.

Cholera, miało być krótko, a wyszło jak zwykle :)

Wyjazd szosoposzukiwawczy

Piątek, 12 stycznia 2018 · dodano: 12.01.2018 | Komentarze 28

Najpierw o samej trasie, bo to najbardziej neutralny temat z dnia dzisiejszego. Objechałem sobie bowiem crossem "muminka" antyddr-kowego, w opcji z Dębca przez Las Dębiński, Starołękę, Krzesiny, Koninko, Głuszynę, Babki, Czapury, Wiórek, Rogalinek, Mosinę, Luboń i do domu. Zimno - zero stopni, ponuro, no i oczywiście wiało złem ze wschodu. Tyle.

A teraz o mniej przyjemnych rzeczach. Tak jak pisałem już wcześniej, moja szosa poszła do serwisu z dość banalną sprawą, czyli wymianą napędu. W teorii nic nowego, kilka razy już tak robiłem, ostatnio ze dwa lata temu. Jak się jednak okazało, w branży rowerowej to coś na kształt wieczności, szczególnie, gdy ma się kupiony rower pięć lat wstecz. Dostanie blatów do posiadanej korby bezpośrednio u Shimano graniczy już z cudem, chyba że ma się czas na szukanie na Alledrogo i czekanie na przesyłkę. Stwierdziliśmy więc z chłopakami, że nie ma się co bawić, tylko czas zmienić całą korbę, z tym, że chciałem trójrzędową, co wiązało się z wymianą suportu - trudno, raz się inwestuje i jest spokój. Dzień później przyszły wszystkie zamówione części, rower został rozebrany i.. .zonk. Suport, który trzymał mi od momentu zakupu i nie był zmieniany (no bo po co, skoro działał?), tak się zapiekł, że podczas próby wykręcenia go pękł młotek, który służył do jednej możliwej, czyli siłowej, interwencji. Oczywiście ani rusz. Został zalany wszelkimi dostępnymi specyfikami i zostawiony na noc, a mi pozostała nadzieja, że istnieje na górze jakaś moc, która pomaga nawet agnostykom. No nie istnieje. Dziś podczas jazdy odebrałem telefon z informacją, że na tym moim suporcie poszło tym razem... imadło. I że jak już to może pomóc jedynie warsztat samochodowy, jeśli w ogóle.

Lekka załamka mnie trafiła, ale w końcu zaproponowano patent, że żeby rower w ogóle jeździł, to zamontujemy inną korbę na tym samym, z dwoma zębami na największym blacie mniej, kasetę, kółka i łańcuch, jakoś to pociągnie póki support całkowicie nie padnie, a i tak zasugerowali rozglądać się za nową szosą, co i tak miałem w planach, ale za rok... Bo marzyło mi się mtb lub cross. Finalnie odebrałem dziś rower, na razie pojechałem jedynie do pracy (kręci się i póki co płynnie działa), chłopakom z Mróz Rowery na Półwiejskiej dodałem jeszcze przy rozliczeniu czteropaka za zaangażowanie i za to, że musieli się babrać w tym syfie, który myjka może z góry czyściła, ale w środku była masakra. Co będzie dalej - zobaczymy.

A co do nowej - potencjalnej na razie - szosy, to już bardziej skomplikowana sytuacja. Jeśli (a tego jeszcze nie wiem) mogę przeznaczyć na to środki, to są to maks (maks!) trzy koła na dwa koła :) Choć oczywiście wolałbym mniej. Akurat w miejscu serwisowania nie było nic pode mnie (z ciekawości zerkałem już wcześniej), więc będąc w Mosinie zajrzałem do sklepu znajomego. Ceny niestety wszędzie poszły w górę, a ja nie chcę się cofać z osprzętem, więc to Fuji na Tourney odrzuciłem od razu, choć mógłbym mieć od ręki za dwójkę:

Mega podoba mi się malowanie, a i Fuji jako markę cenię, bo ma dobre opinie, ale te ceny... Kolega może dać mi i tak sporą zniżkę, więc wstępnie myślę o modelu Sportif 2.1 z tego roku, który jest na zamówienie, już na nowej Sorze, z tym że rabat z 3900 na 3200 i tak przekracza mój budżet. Choć nie ukrywam, że jego niebieskość poraża :)

Wracając wstąpiłem jeszcze od rowerowego w Luboniu i wypatrzyłem tam take cuś, na Clarisie z tyłu i przodu. Po rabacie byłby za niecałe 2100. Tyle że to model z 2015 i jakby nie patrzeć osprzęt z grubsza podobny do tej mojej starej Sory, więc sorry. Sam nie wiem.

No nic, biję się z myślami, pozostaje mi jeszcze przekonać Żonę. Wstępnie plan jest taki, że ta moja dogorywająca szosa ląduje w piwnicy w Jeleniej Górze, jeśli w ogóle dożyje tego czasu. Miejsce w kuchni się zwolni, więc jakiś argument to jest :)

Jakby ktoś miał info o w miarę tanim rowerze, który mogę kupić na terenie Poznania lub w najbliższej okolicy - będę wdzięczny. W sumie nie wiem czy kupię, ale rozglądać się już można.

PS. Aha, w crossie też już kaseta powoli umiera. Aż się boję co będzie, jak ktoś się za niego zabierze.

Wpis auto-de/mo/bilny

Czwartek, 11 stycznia 2018 · dodano: 11.01.2018 | Komentarze 9

Miałem dziś swój wpis ograniczyć do niezbędnego minimum, bo wczoraj rozpisałem się co niemiara w remacie podsumowania roku 2017, ale jak zwykle mi się nie uda :)

Dobrze, że miałem do pracy na trzynastą, bo wczesnym rankiem z powodu opadów i lekkich przymrozków na drogach było, hmmm, interesująco. Ja ruszyłem w okolicach wpół do dziesiątej, gdy asfaltami dało się już jeździć normalnie, gorzej z DDR-kami, na których zalegała warstwa lodu. No ale kto nimi jeździ? Trzeba się szanować. O, taki mądry jestem, jak wiem, że raczej się przed mandatem wybronię :)

Trasę wykonałem w tę i z powrotem - Dębiec, Starołęka, Krzesiny, Żerniki, Tulce, Garby, Zalasewo i Swarzędz, powrót swoimi śladami. Na wszelki wypadek powolutku i ostrożnie.

A teraz wyjaśnienie skąd tytuł - miłośnikiem motoryzacji jestem takim, jak mięsożercą. Zerowym :) Ale bardzo podobają mi się auta klasyczne, szczególnie tu unieruchomione na stałe. Taki właśnie egzemplarz wypatrzyłem na terenie jakiejś firmy położnej na granicy Poznania i Jaryszek i aż się zatrzymałem, żeby sfocić koło siebie dwa graty.

Niestety nie mam zielonego pojęcia, co to za sprzęt (czekam na sugestie, bo jestem wyjątkowo ciekawy). Miałem jakąś szansę się dowiedzieć, bo chwilę po tym, jak się zatrzymałem, w drzwiach przedsiębiorstwa pojawił się kobiecy cerber, którego uspokoiłem, że nie mam zamiaru kraść nadwozia, a tylko je udokumentować, ale mój dialog wyglądał tak:

- A wie pani może co to za model?
- Jakiś amerykański.

Aha :) 

To nie koniec moich dzisiejszych przygód z motoryzacją. Już na samym początku, na Drodze Dębińskiej, pomogłem wydostać się z dziury położonej po drugiej stronie od kierunku jazdy (nawet nie chcę się zastanawiać, jak to się stało) samochodowi firmowemu pracowników Inei, którzy bardzo mi dziękowali i to był pozytyw. Jednak parę minut później, na rondzie na Minikowie z osłupieniem patrzyłem, jak uprzywilejowany rowerzysta na przełaju musi hamować na rondzie, bo z podporządkowanej wbija się na pełnej parze jakiś mistrz kierownicy. Gratuluję koledze refleksu, krzyknąłem do niego tylko, wskazując pył za odjeżdżającym wozem: "no debil!", na co odkrzyknął: "baba!" :)

A jeszcze chwilę wcześniej uwieczniłem takiego oto króla szos w stanie spoczynku:

Tak, to był wybitnie motoryzacyjny wyjazd... :)