Chwilowa rezurekcja

Czwartek, 18 stycznia 2018 · dodano: 18.01.2018 | Komentarze 8

Dwa ostatnie dni były pod względem aury beznadziejne niczym polska parlamentarna opozycja (ta od prawa do prawa) oraz polska partia miłościwie nam panująca zebrane razem. Czyli generalnie syf łamane na mogiła, przy czym kiłę dodano gratis. Ale żeby czasu nie marnować, to dwukrotnie przeszedłem się na piechotę do pracy, raz przez Lasek Dębiński i blisko Warty, w której prawie się utopiłem, niechcący włażąc na cienki lód ukryty pod gałęziami. A, no i "pojeździłem" sobie na chomiku (34 i 33 km), co ma jeden jedyny plus - udało mi się obejrzeć na HBO trzyodcinkowy serial "Spisek prochowy", traktujący o próbie wysadzenia w powietrze króla Jakuba VI, a ja z grubsza miałem chrapkę to samo wykonać z pogodą :)

Wczoraj wracając z roboty i widząc po raz kolejny sypiący śnieg byłem pewny, że dziś czeka mnie powtórka z rozrywki. A tu rano miła niespodzianka - wystarczyło odczekać do dziewiątej i można było ruszać, pod warunkiem, że było się gotowym na ubabranie w błocie i lekko już topiącym się gów... białym puszku. Byłem! Pozostało jedynie znaleźć kierunek, gdzie drogi będą najbardziej rozjeżdżone, co w sumie trudne nie było, gdy pod nosem ma się Luboń, w którym na głowę mieszkańca przypada pewnie z piętnaście samochodów, biorąc pod uwagę natężenie tamtejszych korków.

Pierwotnie chciałem wykonać jedynie gluta i tak się stało, na odcinku: Dębiec - Luboń - Wiry - Komorniki - Szreniawa - Rosnówko - Komorniki - Plewiska - Dębiec. Ale że głodek był, a w robocie miałem być dopiero na trzynastą, to jeszcze zrobiłem mini kółko znów do Lubonia, potem Wiry i skręt na Komorniki, stamtąd do Lubonia i do domu.  Tak to wygląda na Relive.

Wyszło upragnione pięć dych, po nawet w większości przejezdnych drogach, niestety być może ostatnie w tym tygodniu, bo po południu w Poznaniu znów nastąpił śnieżny Armageddon i najłatwiej jest poruszać się po nim jakimś czołgiem przechwyconym z frontu radzieckiego.

W każdym razie na jeden dzionek mam wewnętrzny spokój - no i dobrze. Miło było znów wyjechać zgodnie z niemal codziennym życiowym cyklem, mając za towarzysza radio i muzykę. A dzisiaj fajnie się zgrało tematycznie, bo w TOK FM słuchałem sobie sympatycznego wywiadu z nowym czeskim ambasadorem w Polsce, podczas gdy wcześniej katowałem nową płytę Jaromira Nohavicy. No i łezka w oku mi się zakręciła, bo przypomniałem sobie, iż od dziecka chciałem zostać Czechem i nie zostało mi to dane, w zamian żyję w jakimś kraju absurdów. Chlip :)