Dziewicza Góra na dziwny dzień

Środa, 29 kwietnia 2020 · dodano: 29.04.2020 | Komentarze 32

Gdy pies obudził mnie o 5:40 rano, sugerując, że chwilowo już sobie nie pośpię, bo czworonóg ma do załatwienia bardzo pilną potrzebę, wiedziałem już, że ten dzień normalny nie będzie. Się nie pomyliłem – bowiem po solidnym odespaniu, do kawy i śniadania dostałem mało apetyczny widok duetu ministerialno-premierowskiego. Dowiedziałem się od niego, że mamy codziennie trzy razy więcej zakażeń niż w momencie rozpoczęcia gospodarczej kwarantanny, ludziom na ulicach widać tylko oczy znad maseczek (i tak ma zostać jeszcze długo), więc od poniedziałku… prawdopodobnie w większości wracamy do pracy. Logika? A co tam, są ważniejsze rzeczy – wpływy do kasy państwa, żeby jakoś dalej ciułać z tym – podobno takim genialnym – budżetem. No nic, jak trzeba będzie to trzeba będzie, najbardziej ucierpi wspomniana na początku Kropa, bo skończą się codzienne spacerki (Żona też zapewne będzie musiała wrócić do biura). A u mnie istnieje nawet ryzyko dyżurów 10-12 godzinnych, a co za tym idzie może być ciężko z jakimkolwiek wyjściem na rower :/

Musiałem odreagować. Skorzystałem z ryzyka opadów (finalnie nie widziałem ani kropli deszczu) i wybrałem się dziś w drogę Czarnuchem. Wiało z północnego-wschodu, więc w głowie zrodził mi się pomysł odwiedzenia (w końcu) ”słynnej” Dziewiczej Góry, do której zabierałem się zawsze jak pies do jeża. W sumie była to jedna z ostatnich okazji w najbliższym czasie, żeby to zrobić – przy zwykłym cyklu dnia pewnie zabrałbym się za to może jakoś w grudniu. Przyszłego roku :)

Oto cel, z wysokości drogi między Koziegłowami a Czerwonakiem.



Co tu dużo pisać – podobało mi się, mimo że to kurdupel :) Dojazd do Dziewiczej Bazy miałem już opanowany z pozycji szosy (kiedyś oprowadził mnie po niej Kamil)...

...ale już sam wjazd na górę był lekką zagadką. Nie kombinowałem, tylko wybrałem najkrótszą wersję podjazdu, i chyba (choć pewny nie jestem) był to ”killer”. Fajny :)



Wieża robi wrażenie, ale oczywiście była zamknięta – sorry, takie mamy czasy. Ale przynajmniej hasło #zdrowiejwlesie ma sens :)




Pozwiedzałem sobie tylko jej podnóże i poczytałem tablice informacyjne.




Zjazdu dokonałem (znów: chyba) głównym traktem – tu już nie było korzeni i piachu, ale miliard kamyków. Niefajnych. Pozdrowiłem jednego rowerzystę na mtb i wspinającą się, częściowo na piechotę, na czymś pomiędzy szosą a gravelem niewiastę (wyraziłem współczucie), po czym… lekko się pogubiłem w lesie :) Jakoś się udało wydostać na drogę dojazdową, raz jeszcze podjechałem do bazy i opuściłem okolicę. Z uśmiechem na ryju. Oczywiście już wtedy ponownie przykrytym kominem.

Cała trasa to: Dębiec – Wartostrada – Chemiczna – Gdyńska – Koziegłowy – Kicin – Czerwonak – Dziewicza Góra – Czerwonak – Owińska – próba skrętu ta Annowo, ale bruk mnie zniechęcił, więc nawrotka – Czerwonak – Koziegłowy – Gdyńska – Chemiczna – Wartostrada – dom. TUTAJ Relive.

Aktualnie jazda w stronę Poznania przez Koziegłowy to koszmar, ale sądziłem, że będzie gorzej. Nie ma jednak poszerzenia drogi bez ofiar, więc rozumiem :)

Ptaków dziś nie "upolowałem", więc jedynie zamiennik :)