P(ol)aczkowo

Piątek, 14 grudnia 2018 · dodano: 14.12.2018 | Komentarze 30

Tytuł wyjaśni się później, na razie tylko dodam, że jeszcze mnie lekko telepie po dzisiejszej jeździe wśród rodaków. Najpierw jednak o samej trasie, którą dzięki zakończonemu już remontowi w Gowarzewie mogłem wykonać ponownie w pełnej okazałości. Tym samym zrobiłem dziś ”Polskę”, czyli: Dębiec – Wartostrada – Malta – Swarzędz – Paczkowo – Siekierki – Gowarzewo – Tulce – Żerniki – Jaryszki – Krzesiny – Starołęka – Lasek Dębiński – dom.

Jechało mi się całkiem sympatycznie, mimo równego zera na termometrze. O dziwo drogi były w miarę suche, nie wiało specjalnie mocno, a dzięki w końcu spójnej sieci DOBRYCH, bo asfaltowych dróg rowerowych (Wartostrada plus Jana Pawła oraz w sumie i Malta), kręcenie po mijanych dziś odcinkach stało się bardziej przyjazne użytkownikowi.

Nad Jeziorem Maltańskim zatrzymałem się kilka razy...



...oraz bonusowo zawitałem pod bramy ZOO, powiedziałem pani w kasie dzień dobry, zrobiłem zdjęcie, powiedziałem pani w kasie do widzenia i ruszyłem dalej :)

To tyle neutralnych tematów, czas wrócić do sedna. Dopóki jechałem ścieżkami, było mi dzięki bezkolizyjności w miarę komfortowo. Jednak gdy tylko włączyłem się do regularnego ruchu, poczułem, w jak mentalnie chorym kraju żyję. Na przykład na Warszawskiej, gdy zatrzymałem się najpierw na zapalającym się żółtym, a potem stałem na czerwonym, śmignął mi obok wywrotowiec na wywrotce, już dobre kilka sekund po zapaleniu się tego drugiego światła. Dokładnie w tym samym momencie ruszały pojazdy z podporządkowanej…

To jednak nic – gdy kręciłem sobie przez Gowarzewo, mając na liczniku 30 km/h+, nagle kątem oka zauważyłem dziwny ruch kawałek po prawej, a sekundę później wyjeżdżający z podwórza na pełnej parze, bez patrzenia czy coś jedzie, samochód. Intuicyjnie zdążyłem tylko odbić w lewo, usłyszeć pisk opon i swój wrzask (pewnie do dziś dzieci w Tulcach, a może nawet w Poznaniu, analizują, kto tak gwałtownie naruszył ustawę o ochronie języka polskiego) i poczuć ulgę zmieszaną ze wściekłością, gdy uświadomiłem sobie, iż tylko dzięki temu cudem uniknąłem skasowania przez jakąś grubą świnię (raz jeszcze – nie urażając tych szlachetnych zwierząt), która miała jeszcze czelność zaśmiać mi się w twarz, pokazać palcem jakby grożąc i ze świstem opon odjechać w siną dal, nie dając mi nawet szansy na odnotowanie nie tylko numerów, ale nawet marki wozu (eh, jakby się przydała w tym momencie kamerka...).

Jedno jest pewne – gdyby w tym samym czasie w tym samym miejscu znajdowało się przepisowo jadące auto, bez groźnego wypadku by się nie obyło, choć pojawia się w tej wizji i optymistyczna myśl: najbardziej ucierpiałby przy uderzeniu w lewy bok wozy wspomniany bezmózg, co być może na całe życie pozbawiłoby go możliwości stwarzania kolejnych zagrożeń dla tych, którzy są jego przeciwieństwami, czyli osób myślących. A mnie uratowało jedynie wieloletnie doświadczenie, które nakazuje mi skanować otoczenie niczym przerażona surykatka podczas obławy… W każdym razie od tego momentu już mi nie było zimno, a wręcz za gorąco…

I tym sposobem po raz kolejny się przekonałem, że w Polsce nie ma dróg bezpiecznych: czy to te krajowe, czy te na zadupiach, polowanie trwa, a broń masowego rażenia może pojawić się zawsze i wszędzie.

Co ciekawe, jakby przeczuwając dzisiejsze zdarzenie, zrobiłem wcześniej podczas postoju na światłach zdjęcie takiej tabliczce na pace TIR-a, który akurat jechał wyjątkowo zgodnie z przepisami. Mozę to jest jedyny patent na Polaka, który jak nie ma nad sobą bata to mu odbija?