Cyt. oryg.

Sobota, 22 października 2016 · dodano: 22.10.2016 | Komentarze 32

Pod koniec wczorajszego wpisu, cytując klasyka tego bloga, czyli siebie, napisałem "jaka pogoda będzie jutro nie wie właściwie nikt" (cyt. oryg.). I, cholera, się nie pomyliłem. Połowa prognoz, które ogarnąłem wczoraj przed zaśnięciem wspominała coś o sporym zachmurzeniu, druga połowa o znakomitej pogodzie. Zagadka: co mnie obudziło rano, prócz dźwięku budzika w telefonie?

Wiem, zagadka mało skomplikowana. Krople deszczu odbijające się od parapetu. Cały mój misterny plan wstania trzeci dzień pod rząd o jakiejś kosmicznej godzinie, żeby popedałować i zdążyć na jedenastą do roboty poszedł w p...różnię. Nie żebym specjalnie płakał mogąc poleniuchować jeszcze trochę, no ale tak głupio było nie kontrolować co się dzieje dalej. W końcu padać przestało, ale czasu starczyło mi tylko na skromnego gluta, którego wykonałem inaczej niż zazwyczaj, bo nie pokręciłem do Mosiny, mając na uwadze tamtejsze miny na remontowanych przejazdach kolejowych, tylko zrobiłem niepełnosprawne kółeczko z Dębca przez Luboń, Wiry, Komorniki, Szreniawę, Rosnówko, znów Komorniki, Plewiska i na Dębiec. Mimo że deszcz już odpuścił to kałuże były na tyle spore, iż wybrałem sobie znów na dziś crossa, co jak zwykle było strzałem w dziesiątkę. Ech, gdyby mi tak kiedyś szło w totka... :)

Gdy szedłem do roboty słońce oczywiście zaczynało pojawiać się na niebie. Gnój jeden.

W pracy jak zwykle sielsko i anielsko. Kolega na zapleczu, dorwał się w końcu po kilku godzinach ludzkich ataków do pierwszej tego dnia bułki z serkiem wiejskim. Ja rozmawiam z nawet sympatyczną panią, zresztą stałą bywalczynią, omawiając szczegóły umowy. W międzyczasie na horyzoncie pojawia się "człowiek VIP", czyli jakiś gówniarz, na moje oko "biznesmen", który dostał od tatusia środki na swoją wielką działalność, z lasencją obok. Nie minęły dwie minuty, a zaczyna się sapanie z powodu "kolejki" (w której byli sami), by w końcu, bez żadnego przepraszam...

- Jest pan tu sam?
- Nie, jak widać jest jeszcze ta pani oraz kolega, który ma przerwę.
- A kiedy kończy przerwę?
- Nie mam pojęcia, jak wróci to z państwem porozmawia.
- Co to za odpowiedź? Nie wie pan ile trwa u was przerwa?
- Po pierwsze to nie kołchoz i nie reglamentujemy sobie czasu, tylko korzystamy z chwili, gdy jest spokój, po drugie nie jestem swoim kolegą i nie wiem na jakim etapie konsumpcji się znajduje.
- Pan jest bezczelny, pewnie jest pan tu nowy i nie wie jak się pracuje?
- Dokładnie, dopiero zaczynam przygodę z tą firmą. Jakieś pięć lat.
- Ja bym tu panu tygodnia nie dał pracować i bym pana wyp...lił.
- Na przyjemności trzeba sobie zasłużyć. Proszę mi się nie wcinać w rozmowę, szczególnie tak kulturalnie. Życzę miłego dnia.

Obserwowałem oczy stałej klientki, które powiększają się z rozmiaru 50 groszy do wypasionej pięciozłotówki. Nasz "samiec alfa" w pełnym oburzeniu wyszedł, samica za nim. Liczę tylko na to, iż przedstawi podobnym sobie historię swoimi ślepiami i zniechęci ziomali do wizyt u nas, bo tego typu buców codziennie jest kilku, a ten był przypadkiem, który po prostu zapamiętałem. 

Polskaaaa, białoooo-czerwoooni!