PodPuszczony

Wtorek, 15 marca 2016 · dodano: 15.03.2016 | Komentarze 10

Pogoda od rana była niepewna. To znaczy pewne było, że pewnie jakaś istnieje, ale rozgryźć ją łatwo nie było. Niby drogi wydawały się suche, a jednocześnie po wyściubieniu kawałka nosa za okno przywitała mnie mżawka. Po chwili zastanowienia, czyli po wysiorbaniu kawy (z mlekiem) do końca, jako swój dzisiejszy środek transportu wybrałem crossa. I po fakcie stwierdzam, że była to decyzja i w dychę i w dechę.

Raz, że mżawka w końcu przerodziła się w deszcz. Niewielki, ale zawsze. Dwa, że jazda przez miasto (bo pojechałem na północ) ciężkim sprzętem jest mniej stresująca. Choć nie do końca. Kręciłem sobie bowiem radośnie DDR-ką przy Moście Rocha (tak, tak, tym od Ewy Tylman), która jasno i wyraźnie dla ludzi cywilizowanych jest przedzielona na pół. I tak pędząc sobie częścią rowerową jechałem na czołówkę z jakimiś pełznącymi pieszo Azjatami. I ani myślałem ustępować, bo zaczęli mi coś machać i pokazywać, z czego to domyślałem się, że pismo obrazkowe ich przerosło. Ustąpili w ostatnim momencie, gdy już miałem wykonać drugą Hiroszimę, krzyknąłem im tylko po polsku (no bo po jakiemu innemu, bo z doświadczenia wiem, że komunikacja z takimi choćby po angielsku to jak zdobycie K-2 w klapkach), że tu jest ścieżka. I popłynąłem dalej.

Po minięciu Malty i uniknięciu mandatu za przejazd na czerwonym (w ostatniej chwili zauważyłem chowających się między drzewami naszych dzielnych policjantów), czyli ze stówką do przodu, wydostałem się poza Poznań, a gdy dotarłem do Kobylnicy postanowiłem wykorzystać fakt, iż siedzę na crossie i skręciłem w lewo, czyli w kierunku Puszczy Zielonki. Jak się okazało po powrocie, gdy przeanalizowałem mapkę z wyjazdu, do samej wspomnianej nie dotarłem, ale i tak na tereny trafiłem wyborne. W tych okolicach byłem kilka razy, ale bardzo dawno temu, więc zachwycił mnie cudowny, gładziutki asfalt, ciągnący się aż do samej Wierzonki. A i tereny, leśne i zielone nawet zimą, mnie urzekły, nie mówiąc już o hopkach.


Finalnie dotarłem do Karłowic, gdzie zawróciłem, mając w jeszcze w zanadrzu jedno miejsce do zaliczenia. Była nim położona 1,5 kilometra od głównej trasy Wierzonka, w której z tego co pamiętałem znajduje się drewniany kościół, którego nie mam jeszcze w kolekcji. Dotarcie do niego łatwe nie jest, bo zalicza się m.in. całkiem sympatyczny podjazd z pochyłem 8%, niestety po paskudnym tym razem asfalcie. Udało się, ale czas mnie naglił, więc fotka wyszła tak se.


Podróż powrotna przebiegła już w regularnym deszczu, aż do granic miasta, gdy w końcu odpuściło. A ja doświadczony po przejściach z jazdy w przeciwnym kierunku postanowiłem ominąć korki na Rondzie Śródka spowodowane awarią sygnalizacji i skróciłem sobie trasę przez Garbary, a wcześniej Ostrów Tumski/Śródkę. Gdzie w końcu udało mi się zobaczyć live dość słynny już mural. 

Wyjazd fajny, bo inny. Innym rowerem, inną trasą, innym (wolniejszym) tempem. Do Zielonki nie dojechałem, ale i tak było git.