Orzeł z Dębca

Poniedziałek, 22 marca 2021 · dodano: 22.03.2021 | Komentarze 17

Latał kiedyś orzeł z Wisły, dzisiaj ja osobiście poszedłem w jego ślady, dzięki czemu sam sobie nadałem tytuł orła z Dębca. Ale po kolei.

Na rower ruszyłem koło dziewiątej rano, gdy nocny przymrozek znikał, a pojawiała się normalna temperatura. Drogi jednak były czarne, więc bez obaw wybrałem szosę.

Początkowo wszystko szło nawet zgrabnie. Wiało solidnie z północy, więc ruszyłem przez Poznań, z Dębca przez Górecką, Grunwald, Jeżyce i Golęcin, o dziwo nawet kilka razy trafiając na zielone światła. W ten sposób dotarłem do Koszalińskiej, i wjechałem na tamtejszą DDR-kę, asfaltową i na tyle szeroką, że nie mam oporów moralnych, żeby z niej korzystać.

I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie jej styk z Biskupińską. Przy prędkości na moim liczniku lekko ponad 30 km/h nagle ziemia postanowiła zmienić ustawienie wobec moich kół, czy jakoś tak. W nanosekundę, jaka pozostała mi do decyzji, co robić, postanowiłem wybrać upadek na prawy bok i jako tako bezpieczne lądowanie na zwiniętym intuicyjnie ramieniu. Po kolejnej mikrosekundzie leżałem już sobie grzecznie na ziemi, starając się zrozumieć, co się stało.

Szybko się wyjaśniło: nie zdążyłem zauważyć zamarzniętej kałuży, A nawet jakbym ją zauważył, nie miałbym jak jej ominąć. Ta gleba była mi pp prostu pisana. I jest to kolejny argument na to, że śmieszki, nawet najbardziej wypasione, są największym zagrożeniem dla rowerzysty. Bowiem gdybym jechał drogą, tej kałuży by już nie było, bo zostałaby rozjechana przez auta. A tak? Proszę bardzo, szkody w ciuchach...


...i tak niewielkie jak na to, co mogło się wydarzyć. Do tego lekko wykrzywiona kiera z prawej strony oraz szlify na przerzutce (już nie mam Shimano 105, tylko Shimano 1_5), która na szczęście wciąż działa. Do tego zryte kolano, łokieć i knykcie dłoni. Od razu podbiegła do mnie sympatyczna para, lekko przerażona moim lądowaniem bez telemarka. Podnieśli mi szosę, zasugerowali, żebym rozchodził i się porozciągał, generalnie mega miłe zaskoczenie w ludzkiej znieczulicy. Dziękuję. Uspokoiłem, że to już nie pierwsza moja sytuacja w życiu, kiedyś nawet przejechałem ponad 30 kilometrów z rozwalonym stawem skokowym i zorientowałem się dopiero, gdy zsiadłem i się okazało, że nie mogę chodzić. Ot, życie :) Aha, zapytałem czy bardzo malowniczo wyglądała cała sytuacja i podobno owszem, owszem.

Ruszyłem dalej, przez Psarskie do Kiekrza, gdzie zatrzymałem się przy aptece i nabyłem wodę utlenioną, żeby przemyć rany i nie zostawiać krwawego śladu. Dwa zeta, a czyni cuda.

Potem już powrót przez Rogierówko, Kobylniki, Sady, Swadzim, Batorowo, Lusowo, Zakrzewo, Dąbrowa, Wysogotowo, Skórzewo i Plewiska do domu. A potem do pracy.

Wyjątkowo weny na szukanie obiektów przyrodniczych nie miałem, więc jedynie dwa spore stadka sarenek.


Tyle pisania na dziś. Czas zmienić plaster :)