Góry żądają ofiar

Wtorek, 14 stycznia 2020 · dodano: 14.01.2020 | Komentarze 22

Oj, ciekawy to był dzionek. Niekoniecznie w sensie pozytywnym. Ale po kolei.

Wczoraj wieczorem wylądowaliśmy w Sudetach, czyli – jak się nietrudno domyśleć – w Jeleniej Górze. Wieczór z rodziną, spokojny, więc dziś rano można było w miarę wyspanym ruszać w trasę, po odkopaniu z piwnicy zombiaka.

Początkowo wszystko szło zadziwiająco fajnie. Temperatura była przyzwoita, w kotlinie wiatr wiał słabo z południa, ino śmigać. No to śmignąłem tam, gdzie latem pchać się nie ma sensu, czyli w kierunku Karpacza. A co mi tam :)

Jelenia, Mysłakowice, Miłków…


...i już Karpacz.

Tyle że Karpacz i Karpacz Górny to delikatna różnica. Polegająca na tym, że do tego drugiego trzeba się jakoś wspiąć, co jest zadaniem dość sympatycznym, ale i minimalnie kondycji jakiejś tam wymaga.

Te osiem kilometrów zimą nie jest wielkim wysiłkiem, gorzej mam tam latem, gdy łeb mi pęka od upału. Więc poszło nawet zgrabnie, a nagrody jak zwykle były na szczycie, zepsute klasycznym już widokiem na Hotel Gargamela, czyli Gołębiewskiego. Fuj :)


Śniegu tylko jakoś brak. Nawet mi. Bo na szczytach jednak powinno być biało. Jedynie momentami Kotły i Śnieżka trzymały poziom :)


Dokręciłem do Wang i zacząłem się zastanawiać, jak wrócić – czy tą samą trasą, czy zjechać do Sosnówki. Wybrałem bramkę numer dwa i to był błąd. Bo zjeżdżało się suuuuuper, tylko że ta droga remontowana była gdzieś za króla Ćwieczka. Jak nie wcześniej. No i na jednej z miliarda dziur wypadł mi telefon. Zorientowałem się dość późno, bo gdzieś ze trzy kilometry poniżej Karpacza. Oczywiście od razu nawrotka i znów wspinaczka, z nosem przy ziemi. Kilka razy nawet się zatrzymałem i robiłem mały spacer, żeby sprawdzić, co leży w rowie. Na górze nic. No to w dół. Gdy już byłem w połowie tego, co zaliczyłem nieplanowo, stwierdziłem, że to bez sensu. I tu się przydał drugi smartfon – przypomniałem sobie, że oba mam zalogowane go Google, ściągnąłem więc sprawdzoną aplikację i już z grubsza wiedziałem, gdzie leży zguba. Nie wiedziałem tylko, w jakim jest stanie, bo dodzwonić się mogłem, ale to jeszcze nic nie oznaczało.

No i… była. Szczęście w nieszczęściu, że nie została przejechana przez żadne auto i spadła… centralnie na ekran. Bowiem po raz kolejny w życiu przydało mi się szkło hartowane. Rozbite koszmarnie, ale – tu już uprzedzam fakty – sam wyświetlacz skończył tylko na delikatnej rysce w rogu. Ufff, głupi ma szczęście, to fakt, ale szczęściu trzeba pomagać :)



Zjechałem do Sosnówki, tam jeszcze fotka z góry i z telefonem-pechowcem w łapie…


...a potem ”podziwiałem” szkaradztwo, które zakwitło nad zbiornikiem w Sosnówce. Cóż, jeśli kogoś bawi płacenie kupy szmalu, żeby mieć chatę z widokiem na góry i wodę, ale do tej drugiej zakaz wstępu, a w góry niemały kawałek naokoło, to… nie bronię :)


Skierowałem się na zachód, gdzie nastąpił akt drugi dramatu. Tak zaczęło wiać od strony wspomnianego zalewu, iż ledwo udawało mi się kręcić, momentami praktycznie stałem w miejscu. I gdzieś tam, na dróżce do Podgórzyna, wiatr zerwał mi słuchawki. Niestety nie byle jakie, porządne JBL-e na bluetooth :/ Oczywiście znów zacząłem bawić się w detektywa, jeżdżąc i łażąc na odcinku kilometra w tę i z powrotem. Jednak tym razem nie było happy endu :( Albo poleciały gdzieś dalej w pole, albo wpadły głęboko w trawę, albo wleciały do jednej z dwóch kratek ściekowych. No nic, może znajdzie je jakiś spacerowicz albo lubiący schodzić w dół rowerzysta – taki prezent ode mnie gratis :) Niepocieszony wróciłem do centrum Jeleniej przez Stawy Podgórzyńskie oraz Cieplice.

Oj, to nie był jak widać mój dzień. Góry me rodzinne widocznie mają na mnie focha, że tak rzadko do nich zaglądam. Dobrze, że nie zgubiłem roweru :)

TUTAJ Relive.