Gettoizacja

Wtorek, 30 kwietnia 2019 · dodano: 30.04.2019 | Komentarze 26

O dziwo pogoda zaczyna się klarować. Rzecz niespotykana, przecież idzie długi weekend :) Jednak chyba znam przyczynę - drugiego maja idę do pracy, więc aura może sobie pozwolić na szaleństwa (przecież mi nie da z nich skorzystać, więc luz). Jedyne co, to wiatr jest standardowy i gnoił mnie tak samo w jednym, jak i drugim kierunku, mimo że podczas powrotu niby wiał w plecy. Ale tylko niby.

Wiało wciąż z północy, znów więc ruszyłem w tym kierunku, trasą: Dębiec - Wartostrada - Bałtycka - Gdyńska - Koziegłowy - Czerwonak - Owińska - Bolechowo - Murowana Goślna, tam nawrotka i powrót z grubsza swoimi śladami, tak jak na Relive.

Z rzeczy pozytywnych: zostałem dziś kilkukrotnie zaskoczony postawą innych uczestników ruchu drogowego. Kolarze odpowiadali na pozdrowienia, niektórzy kierowcy wypuszczali mnie z podporządkowanych (mimo że nie musieli), nawet pan w samochodziku do czyszczenia pobocza ładnie mi podziękował, że lekko cofnąłem się z granicy chodnika i ulicy podczas czekania na przejeździe dla rowerów. Mam swoją teorię, że ta bardziej cebularska część narodu, od kiełbachy, grilla, wyklętych i wódki na litry, męczy już swą obecnością tubylców nad morzem, w Karpaczu lub zalega na Krupówkach, a zdrowe serce miasta pozostało na miejscu :)

Teraz do tytułu. Tak jak (paradoksalnie) cudowanie jechało się przez miasto dzięki Wartostradzie, tak już dalej był koszmar. Dość powiedzieć, że po raz pierwszy zatrzymałem się na dziesiątym (!) kilometrze, a do wysokości Owińsk jeszcze tylko raz, zaś na odcinku do Murowanej (jakieś pięć kilometrów)... razy sześć. Czemu? Niech zdjęcia opowiedzą wszystko:





I tak jest w Owisńkach od niepamiętnych czasów. Co z tego, że zakazy są stawiane - sorry za dosłowność - z dupy, bez zapewnienia choćby bezpiecznego przejazdu na drugą stronę drogi, żeby bez ryzykowania życia pojawić się na tej gównianej kostce? Są, bo są, nie do ruszenia. I tak z trasy, która jest naprawdę fajna do pomykania, bo mimo tylko dwóch pasów nie ma jakiegoś wielkiego ryzyka, jest rowerowe getto, na które nie ma mocnych. Można pisać, zgłaszać, mówić - nic. Masakra.

A przecież może być tak, jak w Poznaniu:

Wystarczy tylko chcieć, ale do tego potrzeba włodarza nie o mentalności sałatki buraczano-ziemniaczanej...

Żeby jednak nie było za różowo, to małe przypomnienie mojej ulubionej mikro abstrakcji poznańskiej, z ulicy Gdyńskiej. To na czerwono to to, co wymyślił sobie projektant w swojej zaparowanej od siedzenia za biureczkiem główce. A to, co na niebiesko, to dzieło praktyków, w tym moje. Tylko trawki szkoda, a i zimą bywa ślisko, jednak mimo wszystko bezpieczniej niż na wersji oficjalnej :)