Z misją

Sobota, 3 marca 2018 · dodano: 03.03.2018 | Komentarze 8

Z powodu częściowo wolnego dnia mogłem wyruszyć dziś trochę później niż zazwyczaj (między dziesiątą a jedenastą), dzięki czemu trafiły mi się prawdziwe upały - na starcie minus sześć, a gdy byłem już pod domem te dwie godziny z hakiem później, nawet aż minus trzy! Istne szaleństwo w porównaniu z ostatnimi dniami :)

W związku z tym zdecydowałem się osiodłać Trek(s)a, bo już od jakiegoś czasu żałośnie patrzył na mnie zza dwóch pozostałych rowerów. I dobrze zrobiłem, bo drogi były jak najbardziej przejezdne, szkoda tylko, że na DDR-kach (nie wszystkich na szczęście, zresztą te, które się dało, olewałem) wciąż zalegają tony soli z piaskiem. Za to zdecydowanie lepiej walczyło mi się na nim z wiatrem i mimo wszystko zimnem, które dopadły mnie razem na otwartych przestrzeniach. A wcześniej zaliczyłem inny koszmar, czyli kręcenie kilkunastu kilometrów przez miasto, zanim opuściłem jego granice. Sumarycznie wyszło powoli, lecz jak na temperaturę i porę roku ujdzie.

Natomiast dystans nieco ponad normę, co w sumie wyszło już podczas jazdy, Ruszyłem bowiem standardowo, jak to ostatnio na wschód, z lekką północną inklinacją. Czyli: Dębiec, Rataje, wzdłuż Malty, Antoninek, Swarzędz, Paczkowo. I właśnie tam postanowiłem pojechać dalej do Kostrzyna, gdyż przypomniałem sobie o pewnym miejscu znajdującym się zaraz za jego granicami, czyli schronisku dla zwierząt w Skałowie. Powoli bowiem (bardzo powoli, temat dojrzewa) zabieramy się za wybór jakiegoś psa do adopcji i chciałem zrobić pierwsze podchody w temacie. Wszystko fajnie, ale zapomniałem sprawdzić, czy w sobotę jest otwarte. Oczywiście okazało się, że nie jest :) Ale i tak udało mi się zastać bardzo miłego dyrektora i jedną panią, z którym na szybko ustaliłem, że w tygodniu spokojnie można umówić się na spotkanie z psim behawiorystą i dobrać psa "pod siebie". Lub bardziej siebie pod psa :) Na razie pozostaje przegląd online, natomiast sama placówka na żywo - jak na tak mało optymistyczne miejsce - prezentuje się naprawdę godnie, niemal wzorcowo. Coś czuję, że jeszcze tu się pojawię/-imy.

Powrót nastąpił przez Siekierki, Gowarzewo, Tulce, Żerniki, Jaryszki, Krzesiny, Starołęcką i do domu. Czyli tak. Wiatr się uwziął i pomagać nie chciał, ale to przecież żadna nowość.

Będąc w Kostrzynie przypomniałem sobie, że są wciąż dokoła Poznania miasteczka z trzeciego rowerowego świata. Aż nawet na sekundę zjechałem na jedną smieszkę, żeby uwiecznić swój ulubiony znak, który jak na moje powinien być stawiany już przy granicach kraju. Byłby spokój :)