Sytuacyjnie

Sobota, 4 listopada 2017 · dodano: 04.11.2017 | Komentarze 15

Sytuacja numer 1:

Minikowo, generalnie zadupie Poznania. Dziś, wczesny poranek. Ścieżka rowerowa, po której spokojnie jedzie sobie nie najmłodszy już rowerzysta, ale w kasku i w odblaskowej kamizelce, widoczny co najmniej z odległości 500 metrów (sprawdzone organoleptycznie). Z posesji wyjeżdża samochód, a siedzący w nim rodak nie patrzy ani w lewo, ani w prawo, tylko rusza. Rowerzysta hamuje w ostatniej chwili, prawie na masce auta, a gdy jego szok mija, stara się zauważyć jakąkolwiek reakcję na twarzy kierowcy. Brak. Prócz bezmyślnego wzroku, który wyraża tylko jedno: spadaj, pedalarzu, przez ciebie musiałem hamować. Rowerzysta coś tam burcząc pod nosem jedzie dalej, zgodnie z przepisami. Ja tylko zerkam i upewniam się, czy nie trzeba robić za świadka (nie, dzięki refleksowi krącącego na dwóch kółkach) i pędzę dalej drogą. Nielegalnie. Bo życie mi miłe.

Sytuacja numer 2:

Ostatnie dziesięć kilometrów wyjazdu przede mną. Na granicy Puszczykowa i Łęczycy jak zwykle zjeżdżam na wąską DDR-kę, bo przy drodze kole w oczy zakaz jazdy rowerem. Jest urocza, klimatyczna...

...i mega niebezpieczna jesienią oraz zimą z powodu pogody, a latem z powodu często zakwitających tam grupek cyklistów. Staram się zachować maksymalną ostrożność, ale i tak w pewnym momencie na zakręcie koło mi się zawija i łapię glebę. Na szczęście liście - czyli przyczyna upadku - mnie amortyzują i prócz bólu kostki nic mi nie dolega. Ostatni raz ta ścieżka była sprzątana... tu znak zapytania, sięgający zapewne do czasu jej remontu, jakieś na oko dziesięć lat temu. Dylemat: ryzykować zdrowie czy mandat, bo o takich banałach jak niemal gwarantowany dźwięk klaksonu nawet nie wspominam, pozostaje tu stały i ponadczasowy.

Czemu przywołałem akurat te dwie dzisiejsze historie? Bo musiałem ponownie wylać z siebie żółć, czyli najbardziej polskie słowo, w temacie tego, z czym musimy borykać się codziennie na polskich szlakach. Jakby po prostu ktoś nie mógł dać spokoju człowiekowi pragnącemu cieszyć się jazdą, skasować te "prorowerowe" wynalazki lub pozostawić dowolność korzystania z nich - byłbym wtedy jednym z najszczęśliwszych ludzi pod słońcem. A tymczasem - podobnie jak najlepszym środkiem antykoncepcyjnym jest wstrzemięźliwość, tak tu - rezygnacja z roweru. 

Jak na ironię trasę zaplanowałem sobie antyśmieszkową, czyli taką, gdzie było ich najmniej: Dębiec - Lasek Dębiński - Starołęka - Krzesiny - Koninko - Głuszyna - Babki - Daszewice - Rogalinek - Mosina - Puszczykowo - Luboń - Dębiec. No i mam :)

W gratisie kilka kilometrów przed domem dostałem jeszcze możliwość zmiany gumy, bo w oponie zrobiła się dziura, zapewne za sprawą jakiegoś szkła na drodze. Wymiana poszła dość sprawnie, ale tylko na czas zakończenia wypadu, bo chyba dętka również miała defekt i jutro czeka mnie ponowna zabawa w tym temacie, bo póki co gniję w robocie.

Po prostu miodzio dzień. Tylko ten miodek ma w sobie pszczele żądła :)