Orkanoleptycznie

Niedziela, 29 października 2017 · dodano: 29.10.2017 | Komentarze 6

Czy ja wczoraj narzekałem, że wiało? No narzekałem. To co mam dziś napisać? Powoli pomysły mi się kończą :) Ale chyba wystarczy jedno hasło: Orkan Grzesio i wszystko staje się jasne.

Za to bardzo podobał mi się poranek - bo był o godzinę dłuższy, co mojego wewnętrznego susła zawsze cieszy. Więc jeśli ktoś by się mnie pytał (już widzę ten las rąk) to tak, jestem za pozostawieniem zmiany czasu, ale tylko tego jesiennego. Za 24 lata wrócimy do punktu wyjścia, a co się wyśpimy gratisowo to nasze :)

Mniej sympatycznym elementem był deszcz, który na szczęście przestał gnębić okolice Poznania gdzieś w okolicach trzynast... eee... dwunastej. Jako że rodzinny poranek wyjątkowo był bez rowerowego ciśnienia, to dostałem zielone światło na późniejszy wyjazd, ale pod dwoma warunkami - miałem wziąć crossa (bo czołg ciężej zmieść z drogi) oraz uważać na siebie. Dało się zrobić :)

Kierunek miał być jak zwykle - czyli najpierw pod wiatr. A że był on północno-zachodni (teoria) to postanowiłem ruszyć z Dębca przez Górczyn, Grunwald i Ogrody na Golęcin. Gdzieś tam przyuważyłem, że chyba jednak wieje/wiało :)

Potem o dziwo szło całkiem-całkiem, bo schowałem się na chwilę w półlesie, czyli wzdłuż Koszalińskiej pełzłem do Kiekrza.

Po drodze tak mnie zauroczyło pewne powstałe po deszczach uroczysko, że aż się zatrzymałem, zlazłem z roweru i podreptałem w głąb, żeby go sfocić. Aha, przy okazji - limit mi się znów skończył na pierwszym zdjęciu, więc korzystam z dobrodziejstwa PBS, czyli: znów mam limit, czyli: mogę spamować :)

W Kiekrzu zachciało mi się podjazdów, więc zamiast do Rokietnicy skręciłem na Rogierówko oraz Sady, gdzie parę razy mnie poprzestawiało przy bocznych podmuchach. Nie tylko mnie, jak widać. No ale - przypominam - w WLKP przecież nie wieje :)

Do Lusowa było tak sobie. Aż mnie prawe ucho zabolało. Potem już jednak sympatyczniej, bo od Zakrzewa w końcu zaczęło dmuchać w plecy. Chciało się tak dalej i dalej, ale chcieć to nie móc, więc karnie zawróciłem w Skórzewie na Poznań. Tam zresztą miałem do spełnienia jeszcze misję, na wypadek gdyby pierwszego kolejnego miesiąca nie udało się nam dotrzeć na Junikowo. Zatrzymałem się bowiem na chwilę sentymentalnego skupienia, zapalenia zniczy i kupienia kwiatów, na tamtejszym cmentarzu, przy grobie dziadka i babci Żony. O dziwo było prawie pusto, a nad nekropolią nie roznosił się jeszcze zapach popcornu...

Do domu dotarłem przez Górczyn. Na Grunwaldzkiej pewna niewiasta chciała mi jeszcze zafundować święto zmarłych rowerzystów, w swoim mniemaniu uważając zapewne, że moje zielone na przejeździe rowerowym i jej zielona strzałka przy skręcie są z grubsza równoważne, tyle że jej może się pobrudzić na czerwono karoseria, a mi tylko to coś pod kaskiem, więc chyba spoko będzie, jeśli ruszy w tym samym momencie co ja?

Chyba najmniej pisałem dziś o wietrze. Naprawdę starałem się ograniczać, bo musiałbym zabluzgać bloga. A tak - pełen luz, wolny, piękny dzionek... Czy jakoś tak :)