Z Poznania przez Bydgoszcz do Torunia na raz, czyli wietrze, ty (z małej litery) mendo!!!

Wtorek, 5 kwietnia 2016 · dodano: 05.04.2016 | Komentarze 23

Jak wyglądały plany, ustalane pod koniec poprzedniego tygodnia: cześć, tu Dariusz vel Lipciu, mamy fajne mapy i prognozy pokazujące kierunek wiatru. One się nie mogą mylić w tak krótkim czasie. Zaplanujmy coś, jakiś dłuższy dystans. OK, rzekłem, pewnie, pokręćmy z wiatrem, coby było szybciej i łatwiej, a rozważane były trzy warianty - bardzo na północ, bardzo na wschód oraz pośredni, łączący w sumie wszystkie. Salomon przecież też by wybrał ten trzeci, prawda? Więc wybraliśmy solidarnie, czym współuczestniczymy w winie.

Jak wyglądała rzeczywistość: na fajnych mapach i prognozach pokazujących kierunek wiatru coś się zaczęło dziać od wczoraj. Bardzo zaczęło się dziać. Panie i panowie od meteorologii jak zwykle się popisali i przewidzieli wszystko źle na przyszłość, za to byli genialni w tym samym dniu (ja chcę taką pracę!), gdy trasa już była skrzętnie opracowana i nawet wgrana przez Dariusza do Stravy. Pozostawało więc zapakować się na rowery, zabrać niezbędną elektronikę na solidny jakby nie było dystans. Oto jak było w praktyce.

Umówiliśmy się na Śródce pod stacją napełniania puszek substancjami oleistymi oraz innymi o 7:45 rano, czyli dokładnie w połowie drogi. Ja miałem o tyle łatwiej, że póki co z Dębca jedzie się w miarę ok (choć pod wiatr, o którym będzie i będzie), czego nie można powiedzieć o trasie z/do Koziegłów z remontowaną Gdyńską, którą niniejszym miałem niezmierną przyjemność pokonać po raz pierwszy i jak sądzę ostatni raz w życiu (w takim stanie). Jak to mówią młodzi, cytując Szpaka w Fifie - masakracja. Wcześniej jednak w ramach kontrastu poznałem uroki Wartostrady, która ma ode mnie zdecydowany plusik.

Do Murowanej Gośliny szło standardowo - czyli zgodnie ze ścieżkowymi polskimi absurdami. Pod wiatr. Bo był północny, wschodni, północno-zachodni, ale w żadnym momencie nam nie sprzyjający. Ciekawiej zaczęło robić się po minięciu Sławy Wielkopolskiej, gdzie tereny zaczęły graniczyć z Puszczą Zielonką. Tam udało wyhaczyć się przepiękne miejsce, bodajże wg mapy Jezioro Czarne, gdzie niestety wystraszyliśmy po skręceniu wszelakie spokojnie sobie dotąd egzystujące ptactwo. Za to udało mi się cyknąć fotę, ryzykując zamianę roweru w ten wodny :)

W Skokach, hmmm, uprzedzę szarżę, bo wiem, że dostanie mi się za planowanie jazdy po Bydgoszczy :) - trochę się zgubiliśmy. Nie z mojej winy :) W sumie po pokonaniu kilku DDR-ek oraz fantastycznej wedle standardów zbliżonych do księżyca miejskiej drogi dotarliśmy do miejsca, w którym już byliśmy kilka minut wcześniej, a nawet robiłem zdjęcie tamtejszego kościoła. Ale nie o to, nie o to :)

Jak już się wydostaliśmy to okazało się, że... no właśnie. Skończyły się co prawda mijające nas TIR-y, zrobiło się sielsko i anielsko, do tego świeżo pachnąco obornikiem, ale znacznie pogorszył się stan asfaltów. Luzik, do przeżycia przecież.

Na chwilę zatrzymaliśmy się w celu zredukowania ciuchów do warunków, bo zrobiło się naprawdę ciepło - w okolicach 20 stopni, może wtedy ciut mniej. Czym zainteresowały się tamtejsze mućki, a co gorsza - pan muciek. Lekko zaniepokojeni pokręciliśmy dalej :)

Chwilę później ostre hamowanie z mojej strony pod OSP w.... eeee... Kłodzinie, żeby sfocić piękny, zabytkowy wóz strażacki.

Oj, my niewinni.. My nieświadomi... Mapy sobie, a realia sobie. Niczym zwierzęta do rzeźni zbliżaliśmy się do... TEGO:

Nastąpił około dwu, trzykilometrowy odcinek Kłodzin - Łupienno, który gdyby wyciekł werbalnie w jakich taśmach to na Pudelku pobiłby wszelkie newsy o PO. Chyba nie było w języku polskim słowa uważanego za wulgarne, którego zupełnie anonimowi kolarze nie użyli przez tę gehennę. Jednak potem wyszło słoneczko i po przejrzeniu kół wróciliśmy na asfalt. Ufff.

Granicę województw przekroczyliśmy zupełnie nieświadomie, gdyż nie poinformowała nas o tym żadna tablica. Dla mnie nowość. Okazało się, że zaraz za nią jest Janowiec - uwaga! - Wielkopolski (czyli de facto już kujawsko-pomorski), a następnie Cerekwica, ze zjazdami na Biskupin. Tam się nie wybieraliśmy, ale wcześniej upolowałem przepiękne drewniane domki. Ze studniami, do tego pewnie aktywnymi!

W Żninie chwila na popas. Udało się upolować pyszne drożdżówki. To znaczy mogę mówić o swojej z czarną porzeczką, bo nawet gdybym chciał spróbować z jabłkiem to ostatnia zniknęła w połowie dotarcia do kasy w przełyku pokarmowym Dariusza :)

Do tej pory wiatr wiał nam standardowo. Czyli w pysk oraz z boku. O dziwo na małe chwile sytuacja się zmieniała, gdy już uwolniliśmy się od paskudnych żnińskich ścieżek (a muszę sobie przyznać medal, że na całej trasie starałem się trzymać przepisów!). Powtarzam: małe chwile, ale jednak.

Do Szubina zaprowadził nas... przypadek? Ledwo zauważony po fakcie zakaz wjazdu na S-cośtam? W każdym razie jak już go wyhaczyliśmy to byliśmy winni, ale nasz szybki nawrót świadczy o niewinności. Na szczęście nie trzeba jej było nikomu udowadniać i cofając się trafiliśmy do wspomnianego miasteczka na S. Bez cudów.

Podczas jazdy zaczął nawalać gps oraz wgrana trasa Dariusza. O czym świadczy fakt, że jadąc jedną drogą trafiliśmy do:

...Szkocji

...Rzymu

...a w końcu Zamościa, choć ten był jakiś niewyraźny :)

Niestety. Nagle znaleźliśmy się niemal u jednego z celów, czyli wsi pod Bydgoszczą, zwanej "Białe Błota", co jak się okazało zyskało u mnie roboczą nazwę "Biała Dupa". Czemu? Już tłumaczę. Trasa zrobiła się zbyt piękna - szerokie pobocze, zjazdy, wiadukty - czy my nie jesteśmy już na jakiejś kolejnej "esce"? Zakazu nie było, ale to Polska, więc cholera wie. Pierwszy zakręt w prawo - gps wariuje. Plus - udało się sfocić jednego z pierwszych w 2016 roku boćka, choć zoom jak widać nie domagał.


Pytanie do pana malującego słup na wysokości: dojedziemy do Bydgoszczy omijając ekspresówkę? Nie ma szans. Dobrze jedziemy? Nie. Trzeba inaczej. No to jedziemy. Coś mi śmierdziało, stop, pytamy panią w samochodzie. Oj nie, nie ma szans, chyba że panowie się przejdą prosto, jakieś 10 minut, prosto wzdłuż lasu, potem będzie asfalt i dojazd do miasta. Eee - szuterek, szosy, my po 140+ km? No dobra. Prowadziłem ja. Wykluczyły mi się dwa komunikaty: prosto oraz wzdłuż lasu. No na zucha się nigdy nie zgłaszałem, sorry, więc skończyło się tak:

To nie było to :) Dwa nawroty, została jedna możliwość - las. A potem piasek. A potem jeszcze więcej piasku. I jeszcze piasek. Szybka decyzja - pytać nie sensu, a poza tym kogo. Rowery na plecy i idziemy. Decyzja o dziwo słuszna - asfalt się pojawił, zapytanie u taksówkarza pomogło i w końcu osiągnęliśmy właściwy azymut.

Po przebojach jest! Ryj mam skwaszony, bo jestem na DDR-ce. Co, nie widać? Tak będzie przez większość tego miasta.

W Bydgoszczy - co biorę na siebie - pobłądziliśmy. U Dariusza Strava zaczęła pokazywać właściwy trop, ja polegałem na ludziach, ale w sumie nie wyszło finalne źle. Wyszła nam droga naokoło, ale dzięki niej nie było problemu ze zrealizowaniem zaplanowanego przeze mnie dystansu. Gorzej jednak z jakością dróg dla rowerów - bo były i te z asfaltu, ale większość to jakieś popierdółki, jedna z nich mnie zmiażdżyła, bo bliżej jej było do trasy na biwak niż kawałka dla ludzi na dwóch kółkach. Dodając do tego koszmarne światła - nie, nie i nie. Rowerowo miasto nie do zdzierżenia.

Udało się jakoś przepchnąć. Korkami, jak się okazało spowodowanymi potrąceniem pieszego, prawdopodobnie przelatującego w miejscu niedozwolonym (średni widok, ale się ruszał, więc chyba bez tragedii). Jedyny plus to imponujący most, choć zdjęcie zrobiłem ze złej perspektywy.

Jako że moralnie pogubiłem właściwy, założony wcześniej ślad to do Wisłę przekroczyliśmy od północy (Fordon), gdy jeszcze kawałek wiało w plecy, a potem zaczęła się rzeź. Dosłowna, Mając jakieś 150 km w nogach i trafić na centralny wiatr - to jest to! Nie było łatwo. Motywował nas tylko fakt, że pociąg odjeżdżał za dwie godziny z minimalnym plusem, następny był za kolejne dwie, co miało jeden plus - żarcie :) No ale założenie wstępne było, że damy radę, a jak nie to żremy. Kuszące.

Wszystko prócz powiewów było świetne - droga, asfalt, ruch. Ale z naturą się nie wygra. Jedna zmiana za drugą (szacun Dariusz, naprawdę) i do przodu, Coraz bliżej Rydzyka... Sorry! Torunia. W międzyczasie pozdrowiliśmy jeszcze szosowca z naprzeciwka, w swej próżności licząc, żeby miał Stravę i docenił nasz wyczyn. Miał, jak się później okazało :)

W końcu!!!!!!


Na wjeździe - konsternacja. Cyrk otworzyli???? A nie, ups :) Jak dla mnie znak ślepej uliczki pasuje idealnie :)

Toruń lubię i minimalnie znam, więc jak sądzę zrehabilitowałem się za Bydgoszcz. Raz, że w przeciwieństwie do poprzedniczki na ścieżki z małymi wyjątkami nie ma co narzekać, dwa, że miasto jest zgrzebne i logiczne, więc omijając niestety centrum (robiąc jedynie na szybko paskudne zdjęcie z mostu, zza przęseł, na panoramę) przekroczyliśmy Wisłę i 20 minut przed czasem znaleźliśmy się na PKP.


I tu wyjdzie ze mnie zboczeniec aplikacjowy. Do 200 km na Endo/Stravie zostało... 4 km. Na szczęście Dariusz ne widział problemu, obiecał kupić bilety, a ja.... pokręciłem dwa razy koło dworca i wymarzony dystans oficjalnie stał się faktem. Wymarzony, bo dwóch stów jeszcze nie udokumentowałem, choć pewnie nie raz i nie dwa taki dystans za młodziaka pokonywałem kręcąc po górkach przez całe dnie.

Finalnie wsiedliśmy na sam tył lekko zmodernizowanego kibla (czyli wielbionego przeze mnie i niezniszczalnego EN57) na Poznań przed czasem. Ruszając chciałem udokumentować choć nazwę rozdzieli, ale jak na złość ją... zamalowano.

Tył kibla (w sensie: zespół trakcyjny) to od wieków zagłębie nowych towarzyszy, nawet jak jest pusto wszędzie indziej. Tym samym poznaliśmy pewną specyficzną, aczkolwiek sympatyczną ferajnę, a mój towarzysz nawet skonsumował (wcześniej kupując na legalu) pewien napój o zasobach leczniczych, o czym zapewne nie omieszka wspomnieć w swojej relacji :)

Do domów dotarliśmy: ja - z Poznania Głównego, Dariusz - z Poznania Wschód. W domu czekał na mnie (zupełnie niezbieżny z w/w) pewien napój o zasobach leczniczych marki takowej oraz ciepły obiad. Lepszej Żony nie można sobie wyobrazić :)

Na koniec jeszcze licznik z poziomu Torunia...

...oraz podziękowania dla Pana Lipcia. Szacun, rispekt i w ogółe. Oraz wielkie dzięks za pomysł (Twój, jakby nie było) oraz motywację! :) Aaaa, no i walkę z tym cholerstwem, co to miał pomagać przez całą trasę, a przeszkadzał przez jej 80%.

EDIT: W końcu udało mi się zmontować filmik z wyjazdu. Zapraszam do oglądania :)