Zmartwychwstanie - wersja light

Środa, 20 stycznia 2016 · dodano: 20.01.2016 | Komentarze 17

Dwa ostatnie dni to kompletna masakra - fizyczna, jak i mentalna. W poniedziałek, w związku z L4 części załogi, a także wdrażaniu świeżaków, spędziłem w robocie... 13,5 godziny. Banał. Zdążyłem tylko wcześnie rano pokręcić trochę na chomiku (33 km, średnia 32,5 km/h), a potem umrzeć. Jak już zmartwychwstałem następnego ranka to znów tylko zaliczyłem podobny pseudorowerowy incydent (33 km, średnia 32,8 km/h) i do pracy. Udało mi się z niej wypełznąć koło osiemnastej, by trafić na SOR w szpitalu HCP, żeby zmienić Żonę na polu walki o zdiagnozowanie choroby u Teściowej i finalnie dopilnować przyjęcia na oddział. Udało to się po... zaledwie dziewięciu godzinach od przywiezieniu jej przez karetkę, o godzinie trzynastej. Powiedzenie: "trzeba mieć końskie zdrowie, żeby chorować" mogłem wczoraj naocznie potwierdzić. Na szczęście sytuacja została opanowana i jest pod kontrolą.

Dziś za to w nagrodę miałem dzień wolny. A co może mnie czekać w dzień wolny? A jak! Śnieg od rana. I do południa. I po południu. Z przerwą. Którą oczywiście postanowiłem spożytkować na haniebne wykorzystanie crossa i ruszenie w trasę. Oczywiście po dwóch dniach głodek był wcale niemały, więc nawet mimo faktu, że w połowie drogi zrobiło się nie tylko ślisko, ale i znów śnieżnie, jechałem z uśmiechem na pysku. Pierwotnie sądziłem, że skończy się na trzydychowym glucie, ale udawanie przed samym sobą, że nie pada szło mi na tyle dobrze, że udało się ustrzelić jedyny słuszny pakiecik (Poznań - Plewiska - Skórzewo - Dopiewo - Trzcielin - Komorniki - Luboń - Poznań) :) Były nawet fragmenty z całkowicie przejezdną szosą, bez tego białego szajsu, co niniejszym udokumentowałem dla potomnych. Czyichś.

Zdarzyło mi się też zimowe wydarzenie dekady. Mam taki głupi zwyczaj, że gdy widzę jadący z naprzeciwka samochód z niezapalonymi światłami to powiadamiam kierowców lampką (jeśli ją mam) lub gestami o tym fakcie. Nie jestem na bieżąco z taryfikatorem, ale pewnie przez dobrych kilka lat pozwoliłem zaoszczędzić łącznie grubą kasę należną państwu, nie doczekując się podziękowania. Aż do dziś. W Dopiewcu, dzięki migaczom od pana ze srebrnego auta marki już zapomnianej uwierzyłem w sens swej bezsensownej misji. W końcu :)