Dzień kobiet

Środa, 11 marca 2015 · dodano: 11.03.2015 | Komentarze 4

Wiem, wiem, ten oficjalny, połączony z obowiązkowym wręczaniem jakichś wiechci już za nami. Ale dziś przeżyłem swój osobisty, drogowy. Miałem ku temu okazję wybitną, gdyż łącznie jakieś 20 kilometrów przejechałem po mieście, co samo w sobie jest przeżyciem, a jeśli doda do tego się popisy niektórych przedstawicielek płci, hmmm, pięknej to wrażenia są naprawdę ciekawe.

Najpierw trafiłem na zatamowaną Przybyszewskiego street. Dwie paniusie miały sobie coś do wyjaśnienia, z czego jedna stanęła... w poprzek ulicy, nic nie robiąc sobie z tego, że korek się zrobił nieziemski, a kakofonia klaksonów była słyszalna pewnie na drugim krańcu miasta. Jak już sobie dziewoje poplotkowały to wspomniana niewiasta tak zgrabnie się wycofała, że uderzyła tyłem w płot. Ręce mi opadły. Potem zatrzymałem się przed zebrą, żeby przepuścić chcącą przejść na drugą stronę rowerzystkę. Ja przepuściłem. Tępa dzida jadąca za mną już nie, niemal tratując na pasach spokojnie idącą i dziękującą mi bajkerkę. Kolejna sytuacja: na ścieżce (tylko rowerowej, tam nie ma chodnika!) prowadzącej po wiadukcie na Górczynie kobiety idące obok siebie, do tego z wózkiem, były wielce zdziwione, że krzyczę "uwaga!", a nie schodzę z roweru, żeby je wyminąć. Zresztą - 100 metrów dalej to samo, tylko że bez wózka. A kierunek - moja ukochana giełda odzieżowa. Nie będę już wspominał o babciach i nie babciach, włażących na drogę w miejscach nieoznakowanych bez patrzenia na to, czy coś jedzie czy nie. A to wszystko podczas jednego treningu! Mógłbym tu coś napisać na temat garów i gotowania, ale nie napiszę, bo na BS mogą wchodzić feminazistki i kiedyś mógłbym zostać zastrzelony na trasie zagubionym stanikiem. Może więc tylko zacytuję tekst usłyszany kiedyś w South Parku: "nie można ufać czemuś, co krwawi przez kilka dni w miesiącu i nie umiera" :) I koniec tematu - pozdrawiam wszystkie racjonalnie myślące istoty, obojga płci.

A dzisiejsza jazda to przepchanie się przez Poznań, potem Strzeszynek, Kiekrz, Rokietnica i w Mrowinie skręt na Napachanie (jak ja lubię tę nazwę) i powrót przez Przeźmierowo. Wiało mocno, więc połowa trasy w pozycji bocznej ustalonej (za barankiem), potem już przyjemne korzystanie z wiaterku. I mimo kursu przez miasto średnia w okolicach trzech dych osiągnięta, co cieszy.