Koronowarzysko :)

Wtorek, 17 marca 2020 · dodano: 17.03.2020 | Komentarze 13

Wczoraj wieczorem zostałem zapytany za pomocą jedynego komunikatora, który toleruję (czyli BS-a), przez Kubę (bajkstatsowego Kubolskiego), czy nie reflektowałbym na wspólną przejażdżkę w ramach moich standardowych pięciu dych. Oczywiście nie miałem nic przeciw (ograniczenie tyczyło się jedynie czasu, bo każdy miał swoje mniej lub bardziej hołmofisowe sprawy), a że z kolegą gdzieś tam kilka razy się mijaliśmy na wielkopolskich drogach, ale się nie znaliśmy, była okazja do zawarcia nowej znajomości.

Jako że najpierw musiałem swoje odespać, ustawka została ustalona dopiero na dziesiątą, a jej miejscem było to z gatunku ”go to (S)hell”, czyli na stacji benzynowej przy osiedlu Dębina. Udało się niemal w punkt :) Najpierw przywitanie i zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami stwierdzenie, że koronawirusa żaden z nas nie hoduje – bo przecież jeśli dwie osoby tak uważają, to w związku z brakiem zdań odmiennych musi to być prawda. Proste? Proste :)

Trasa również została wybrana zawczasu i było nią – podobnie jak wczoraj - ”kondominium”, czyli w aktualnej wersji ”pandeminium”. Kubolsky bowiem mieszka na północy Poznania, a celem wypadu było głównie ”odrzyganie” jego stałych tras z tamtego fyrtla. Najpierw więc Luboń. I po raz kolejny się okazało, że nie tylko ja mam ugruntowane zdanie na temat tej wsi… eee… miasta :) Zaliczony został podjazd do Starego Puszczykowa, a w Mosinie niemal obowiązkiem była Pożegowska oraz widok na... wieżę widokową na Osowej Górze.

Następnie Dymaczewo i Łódź, gdzie bezskuteczne okazały się próby wypatrzenia tramwaju do Zgierza (to logiczne, bo chyba niedawno zostało zawieszone jego kursowanie)…

...oraz Stęszew, gdzie chciałem pokazać atrakcje tamtejszego muzeum, ale oczywiście (w tych czasach to niestety norma) zastaliśmy przybytek zamknięty na cztery (a może nawet więcej) spusty. Powrót nastąpił krajową piątką – i tu się udało zaskoczenie, bo aktualnie jest ona nie do poznania (mimo że do Poznania prowadzi) ze względu na mikroskopijny ruch. Ale, jak widać, nawet prosta potrafi zrobić się krzywa ;)

Na wysokości Kopaniny każdy pokręcił w swoją stronę – ja miałem blisko, ale kolegę czekał spory kawałek przebijania się przez miasto, czego jak zwykle współczuję.

Wiało zdecydowanie słabiej niż ostatnio, ale rzadko w plecy, na co mam świadka. W sumie chyba tylko odcinek od Komornik można uznać za nieupierdliwy, a nawet całkiem pomocny.

Kuba, dzięki za sympatyczną przejażdżkę i pogaduchy na trasie – miło było :) Zapewne do następnego!