Z salcesonem w kieszeni

Sobota, 19 listopada 2016 · dodano: 19.11.2016 | Komentarze 12

Leniuchowania ciąg dalszy. Znów z racji wolnego dnia łóżko opuściłem w okolicach dziesiątej. Ma się ten gest :) Jak się później okazało ten komfort miał swoją cenę.

Po rodzinnej kawie i symbolicznym śniadaniu ruszyłem. Jechało się zadziwiająco fajnie, bo i ruch nie za duży, wiatr w miarę przyzwoity, a i sama pogoda, mimo spadających co jakiś czas pojedynczych kropel z nieba wydawała się niegroźna. Minąłem Starołęcką, minąłem Czapury, Wiórek, by dotrzeć do Rogalinka, w którym odbiłem na Rogalin i Mieczewo, w którym zawróciłem. Chwilę wcześniej zaskoczył mnie wyjeżdżający nagle z lasu samochód, z którego jak kątem oka zauważyłem wyskoczyła pani grzybiarka. Nie pierwsza widziana dziś. Widocznie nie wszystko wymarzło przez ostatnie tygodnie :)

Wrócić postanowiłem przez Mosinę, gdyż chciałem jeszcze wstąpić na chwilę do zaprzyjaźnionego rowerowego, wstępnie zamówić blaty oraz te aluminiowe pierdółki do hamulców, w których wymienia się jedynie klocki i świat staje się piękniejszy (moje stare po dwóch sezonach tak się zapiekły, że nie da się wyjąć gum). W poniedziałek dowiem się na kiedy będą, a szczególnie to drugie jest dość pilne, gdyż ostatnio ścieram sobie podeszwy od butów przy każdym nagłym zatrzymaniu :) Przy okazji dostałem jeszcze w prezencie w celu przetestowania używaną, ale w dobrym stanie, oponkę Michelin Pro 4 Endurance. Pozostał dylemat jak ją zabrać, ale udało się złożyć "w salceson" do foliówki, która w połowie zmieściła się w kieszonkę od bluzy, a w większości wystawała z niej jak po wizycie u znajomego rzeźnika. Wegetariańskiego :) Ogumienie pewnie wymienię przy najbliższej domowej zmianie dętki. Jeśli oczywiście nie została uszkodzona w transporcie.

Tak się zagadałem, że nie zauważyłem, iż wspomniane krople zamieniły się w regularny deszcz. Tak więc ostatnie piętnaście kilometrów to nie jazda, a walka o nieutonięcie, a na DDR-kach o utrzymanie w pionie w konfrontacji z zalegającymi śliskimi liśćmi. A i napęd, gdy tylko został wypłukany ze smaru, żył swoim życiem. Do domu dojechałem w jednym kawałku, ale pluję sobie w brodę, że nie wstałem choć godzinę wcześniej. Wróciłbym suchy, a może i średnia byłaby bardziej przyzwoita.