Geniuś :)

Czwartek, 11 czerwca 2020 · dodano: 11.06.2020 | Komentarze 7

Dzisiaj był rowerowo genialny dzień - o czym świadczy to, że w sumie nie mam na co narzekać. Co prawda mógłbym na wiatr, który nie chciał współpracować, ale że duł słabiutko, to nie będę tego robił. Po prostu chciało się jechać. Ja też wyruszyłem najedzony, nakofeinowany, normalnie jak nie ja - sam siebie nie poznawałem :)

Trasa również ulubiona - klasyczne "kondomiunium", z Poznania przez Luboń, Łęczycę, Puszczykowo, Mosinę, Krosinko, Dymaczewo, Łódź, Witobel, Stęszew, Dębienko, Trzebaw, Szreniawę i Komorniki do domu. Relive? Chętnie bym wkleił, ale jakoś nie chce zaistnieć. Czemu? Zagadka nie do rozwiązania.

Rowerzystów o dziwo niewielu. A ci, którzy się zdarzali, sami wyrywali się do pozdrawiania. Normalnie jak zimą, albo podczas jakiejś pandemii :)

Na początek dość nietypowe zdjęcie jak na mnie :) Ale skoro miejsce było już puste, to skorzystałem. Generalnie nie trafiłem dzisiaj na żadną procesję, więc nawet kwiatki pod kołami mi nie przeszkadzały :)

Widoczki wokół Wielkopolskiego Parku Narodowego wciąż mają klimat...


...ale to, co poniżej, wciąż boli. Do tego się poszerza. Mendy jedne... :/ Myszołowy, które widywałem czatujące na tych drzewach, już nie mają gdzie się podziać.

Czaple (ta jedna "upolowana" z bardzo daleka) jeszcze ma swoje miejsce. Jeszcze.

Reszta zwierzaków pochodzi już ze spaceru po poznańskiej Dębinie. Też o dziwo nie tak zapchanej, jak jeszcze niedawno. Długi weekend z otwartymi hotelami ma swoje zdecydowane plusy. Tu kos:


...a tu jeden z rodziny "Dębinellów", również podczas koegzystencji międzygatunkowej :)


Pozostałe wielonożne foty przy innej okazji - trzeba dawkować :) A dzionek uznaję za niezwykle sympatyczny - szkoda, że jutro znów do roboty. A i pogoda jakaś taka niepewna.

DraKońsko

Środa, 10 czerwca 2020 · dodano: 10.06.2020 | Komentarze 7

Drakońska znów była dziś próba porannego wstawania. Wszystkie siły skumulowały się nad moim łóżkiem, z misją uniemożliwienia mi postawienia stóp na ziemi. Nie udało im się - walkę wygrałem, ale wysiłkiem wręcz nieziemskim :)

Gdy już ruszyłem (na czczo, a jak), nagle zaszło słońce i zrobiło się jakoś tak chłodno. Generalnie w to mi graj (póki co tempreraturowo czerwiec uznaję za genialny), ale już cieniutkiej mżawki się nie spodziewałem. Ona w sumie chyba siebie też, bo szybko się ulotniła. Za to muszę znów (już ze trzeci raz w tym roku) pochwalić wiatr - wiał solidnie, lecz sprawiedliwie, z północny, bez żadnych wariacji. 

Trasa to typowe w tę i z powrotem do Murowanej Gośliny - z Dębca przez Wartostradę, Jana Pawła, Hlonda, Chemiczną, Gdyńską, Koziegłowy, Czerwonak, Owińska i Bolechowo. Byłoby Relive, ale hmmm... nie spieszy mu się na świat. W sumie nawet nie pojawił się zarodek.

Końskie (już bez "dra") były widoki przy stadninie w Owińskach. Masakra mentalna (pozytywna), jaka radość bije z tych cudownych zwierząt, gdy mają okazję do wspólnej zabawy, iskania się, przekomarzania, wyścigów... I pomyśleć, że człowiek - jako największy szkodnik świata - dajmy na to w Polsce, jest w stanie te zwierzęta "produkować" tylko po to, żeby wieźć je w koszmarnych warunkach na przykład do Włoch, gdzie kończą zarżnięte... Nie ogarniam.

Kilka fotek - konie były tak naładowane energią, że momentami ledwo udało mi się je jakoś uwiecznić :)





Tutaj ten sam, ale tak żywy, że o ostrości mogłem zapomnieć. A szkoda, bo byłaby niezła fota.

No i najważniejsze przesłanie: punk's not dead! :)

Z innych widoczków: dach zespołu pocysterskiego w Owińskach...

...elewator-gigant w Czerwonaku...

...debilne zakazy na całym odcinku od Owińsk do Murowanej, zagrażające życiu rowerzysty, tak kostką, jak i koniecznością przecięcia drogi pod kołami pędzących tirów...


...oraz dla kontrastu poznański standard.

Trafił się też pakiet wyborczych ryjków, od Sasa do Lasa (była jeszcze świętej wyborczej pamięci Kidawa, ale się w kadrze nie zmieściła)...

...a w tym miejscu (Poznań Karolin) po raz pierwszy miałem okazję stać przed zamkniętym szlabanem. Ale coś długo, więc w końcu zawołałem do majstrujących przy nim panów, pytając kiedy przyjedzie pociąg. Okazało się, że... akurat nie przyjedzie, a tylko trwa zabawa w konserwację rogatek. I miałem ich otwarcie specjalnie dla mnie, ha! :)

Dystans jest - jak ostatnio często - z dojazdówką do pracy. Znów zdążyłem! Na styk, ale zdążyłem.

Face to facelia :)

Wtorek, 9 czerwca 2020 · dodano: 09.06.2020 | Komentarze 10

Po kilku dniach względnej wolności wróciły mroczne czasy porannego wstawania - jakoś bowiem trzeba zdążyć do pracy na magiczną godzinę o kryptonimie "12:00". Znowu się udało, a że na styk? Życie :)

Za dużo czasu na rozpisywanie się dziś nie mam, więc myk, myk, miejmy to za sobą :) Trasa na północny wschód, jedna z moich ulubionych, niestety zawierająca przedzieranie się przez cały Poznań - z Dębca do Watostrady, następnie Chemiczna, Gdyńska, Koziegłowy, Kicin, Kliny, Mielno, Dębogóra, Karłowice, Wierzonka, Kobylnica, Janikowo, Milłostowo, Główna i znów Wartostradą do domu. Tak jak na Relive.

Najfajniejsze były zapachy lasu na odcinku między Wierzonką a Kobylnicą. Normalnie sztachnąłem się na cały dzionek - cudo sprawa. Poza tym pola, łąki, mniam... 



Gdy pojawiło się przede mną taaaaaakie oto pole, miałem pierwsze skojarzenie: lawenda. Ale chyba to jednak facelia błękitna. Chyba :)



W Karłowicach miałem dwójkę kibiców. Raz jeden patrzył, raz drugi :)


A tutaj koronny dowód, że polska gospodarka przywraca już swoją bazową branżę i wstaje z kolan :) Pewnie kilka razy dziennie.

Co prawda dziś pan minister (ten, co ma brata) coś przebąkiwał, że rozpatrywane jest powrócenie do obostrzeń - brawo, może rzucajmy monetą co tydzień lub dwa, sprawdzi się to lepiej niż rządowi "eksperci" z ich prognozami. Jeśli się nie potrafi zrobić czegoś z użyciem logiki, podejmując rozsądne decyzje w odpowiednim czasie, a nie na chybił trafił, to się ma za swoje. A wystarczyło użyć tego, co poniżej. Wiem, za wiele wymagam :)

Dystans zawiera dojazd do pracy.

RZęŻenie

Poniedziałek, 8 czerwca 2020 · dodano: 08.06.2020 | Komentarze 7

Znów rano padało. Ale znów mnie to nie martwiło, gdyż miałem ciut więcej czasu i mogłem zacząć być aktywnym dopiero po odespaniu. Czy tak nie może być codziennie? :)

Przed pozałatwianiem miliona zaległych rzeczy miałem okazję przejechać się rowerkiem. Dystans wybrany został kompletnie przypadkowo - stanęło na pięćdziesięciu kilometrach. Tak, żeby było inaczej niż zazwyczaj :) No dobra, na to nikt się nie nabierze.

Wiało znów mocno z zachodu i północny, więc po pierwsze odpuściłem sobie ciśnięcie, po drugie kierunek jazdy był dostosowany do podmuchów. Wykonałem pętelkę z Poznania przez Plewiska, Zakrzewo, Sierosław, Lusówko, Lusowo, Batorowo, Wysogotowo, Skózewo oraz poznańskie Junikowo i Kopaninę do domu. TUTAJ Relive.

Wspomniane tytułowe RZęŻenie. Na początek dRZewo. To moje ulubione, przy granicy Lusówka z Lusowem. Niby do wycinki, a trzyma się póki co mocno. I niech tak będzie na wieki wieków. Skoro nasi RZeźnicy tną zdrowe drzewa, może odpuszczą tym chorym i martwym?


Za Plewiskami natomiast trafiłem na Żurawie. Bardzo daleko coś Żrące, ale jakoś udało się zrobić zbliŻenie :)



Zresztą na kolejną parę trafiłem w Lusowie, ale już nie bawiłem się w zoomowanie. Za to nad samym Jeziorem Lusowskim...



...miałem okazję poŻreć JeŻyki...

...oraz obfocić łabędzie. JuŻ bez Ż :)



W końcu odleciały. Ale nie przez mnie :)

Na koniec zgrabnie przejdę do gęsi... łabędzionosej. Z perliczką i bez.



Żegnam Żarliwie ;)

Niedzielne szukanie perspektyw

Niedziela, 7 czerwca 2020 · dodano: 07.06.2020 | Komentarze 18

Ku mojemu zaskoczeniu rano padało. Ale że w niedzielę, to w sumie nawet fajnie - przynajmniej mogłem się wyspać bez wyrzutów sumienia.

W końcu przestało, a ja moglem zacząć myśleć o rowerze. Najedzony, nakofeinowany, wypoczęty - jakoś tak nienormalnie :) Trochę zajęło mi przeanalizowanie miliarda stron z prognozami, żeby dowiedzieć się, skąd będzie wiało. W końcu wniosek był jeden, solidarnie tożsamy wśród wszystkich pogodynek: nikt nic nie wie. Na szczęście siła wiatru była dużo słabsza niż ostatnio, więc postanowiłem to olać.

Trasa wschodnia, dawno sprawdzona, polskokształtna: Dębiec - Las Dębiński - Starołęka - Krzesiny - Jaryszki - Żerniki - Tulce - Gowarzewo - Siekierki - Paczkowo - Jasin - Swarzędz - Antoninek - Miłostowo - Warszawska - Jana Pawła - Wartostrada - Dębiec.

Jechało się całkiem fajnie, mimo sporej ilości miasta w mieście. Średnia umiarkowanie sympatyczna, choć mogła być lepsza, tyle że zdjęcia same się przecież nie zrobią, trzeba było co jakiś czas hamować, żeby coś uwiecznić :)

Na początek hałda w okolicach Żernik. Wznosi się toto dumnie, w sumie nie wiem po co, ale skoro jest okazja, żeby ją uwiecznić, to proszę. Pamiętam, że kiedyś wdrapał się na nią Grigor, dojeżdżając tam na góralu. Ja pozostałem przy podziwianiu z daleka :)



W tym czasie byłem bacznie obserwowany :)

W Tulcach, kawałeczek dalej, też postanowiłem zrobić pauzę. Jest tam sanktuarium maryjne...

...oraz niewielkie oczko wodne. Jakby na życzenie pewnego kandydata na stolec :)




Natomiast w Siekierkach chwila dla krowy oraz kuca, choć i szpak się napatoczył :)




Miało być więcej maków i chabrów z różnych perspektyw? No to proszę! :)


Na całej łące na poznańskich Krzesinach odbywało się ostre zapylanie :)

Na koniec jedyna korzyść z czerwonego światła - można uwiecznić perspektywę na centrum Poznania, a szczególnie na Nowy Bałtyk, bardziej szeroko i bardziej wąsko. Champs-Élysées to to nie jest, ale coś w sobie ma :)


Uff, sporo tego weszło. Jednak nerwy mam wciąż w porządku, stwierdzam, analizując swoją reakcję na dzisiejsze koszmarne działanie PBS-a. Jestem dumny, że niczego nie rozwaliłem :)

Rzeźne kondo

Sobota, 6 czerwca 2020 · dodano: 06.06.2020 | Komentarze 15

Zanim przejdę do tytułowego sedna, podsumowanie poranka. Jako że sobotę miałem pracującą i w samo południe musiałem być w robocie, a przedtem ogarnąć kilka spraw, wstawanie nastąpiło w środku nocy (lekko po siódmej). Gdy już wypiłem kawkę, zacząłem realizować plan wyliczony niemal co do sekundy. Najpierw udałem się do sąsiedzkiego serwisu, żeby pan fachowiec ogarnął tylna przerzutkę w Czarnuchu (masakra, jak teraz ciężko z terminami) - ja się z tym męczyłem kilka dni, niby wszystko robiłem zgodnie z zasadami, ale i tak niektóre biegi nie wskakiwały. Jak się okazało, miały prawo, bo do wymiany poszły linka i pancerz, a przy okazji klocki hamulcowe (prawie ich nie było). 

Pan fachman potrzebował na realizację maks pół godzinki, więc w międzyczasie wykonałem kurs do Teściowej po żarcie dla Kropy, potem dom i po odbiór roweru. Niestety, jak zwykle okazało się, że niedługo czeka mnie coś jeszcze do wymiany, bo tylna kaseta zaczyna się już powoli poddawać (pięć tysięcy w syfie zimowym zrobiło swoje), co oznacza, że łańcuch też trzeba będzie zafundować sobie nowy. Ech, urok górali. Ale póki co jeszcze dokręcę na tym, co jest, tym bardziej, że powinienem zrobić pełen przegląd, żeby utrzymać krossowe pięć lat gwarancji, ale to już temat na zupełnie inną historią.

Szosą ruszyłem w okolicach dziewiątej. Celem było wykonanie "kondominium", bo dawno nie miałem okazji z powodu zamkniętej drogi w maju. Jako że w jednym z wpisów Jacka dowiedziałem się o czymś, czego wolałbym nie wiedzieć, też niespecjalnie spieszyło mi się w te rejony - wolałem oszczędzać nerwy. Dzisiaj jednak wiatr (znów silny i upierdliwy) skierował mnie ku klasykowi (Poznań - Luboń - Mosina - Dymaczewo - Łódź - Stęszew - Komorniki - Poznań).

No i zaraz za Dymaczewem natrafiłem na to, czego się obawiałem. Co gorsza, jest tego więcej niż myślałem. O co chodzi? Ano o to - masową rzeź drzew na praktycznie całym, kilkukilometrowym odcinku do Witobla. Poleciały zdrowe, dorodne drzewa.





Dla porównania (specjalnie odszukałem, jednak czasem archiwum BS-a się do czegoś przydaje) te same miejsca na dwóch fotografiach lat poprzednich.


Kląłem bezgłośnie. A im dalej, tym bardziej z użyciem głosu. Zaczepiłem nawet robotników, którzy akurat wyjątkowo nic nie wycinali, pytając (a co, nie miałem zamiaru szczypać się ze słowami): po kiego ta maskara? Już wiem na pewno: na lewo droga będzie poszerzana (po co?), po prawej będzie śmieszka (tym bardziej po co?). Ręce mi już opadły całkowicie. Podsumowałem: a było tu tak ładnie. Otrzymałem odpowiedź: no było... 

Zatrzymałem się też na chwilę przy Jeziorze Dymaczewskim. Mam nadzieję, że ta DDR-ka jednak jakimś cudem nie powstanie. Wiem, marzę... A już myślałem, że o niej zapomnieli...


W Mosinie przydybałem taki oto egzotyczny polityczny sąsiedzki duet. Najpierw zrobiłem zdjęcie, a potem (nie kłamię!) zauważyłem pewne, hmmm, detale. Ci paskudni wandale :)

Dystans zawiera dojazd do pracy.

Z deszczu pod Luboń

Piątek, 5 czerwca 2020 · dodano: 05.06.2020 | Komentarze 20

Musiał w końcu nadejść ten dzionek, gdy spojrzałem rano za okno i stwierdziłem, że chyba nie wyjadę. Bo padało - nie jakoś mocno, takie klasyczne plus minus 0,5 mm, czyli ni to deszcz, ni to mżawka, niczym świnka morska: ani świnka, ani morska. Jednak po szybkim wyjściu z Kropą stwierdziłem, że chociaż gluta jestem w stanie wykonać.

Ruszyłem więc dziarsko, ubrany w strój na takie okazje i z woreczkami śniadaniowymi w butach. Ten patent na mały opad jest idealny, ale niestety przy ulewach nie sprawdza się kompletnie. Na dziś było ok.

Zresztą sama jazda mimo wszystko napawała skromnym optymizmem. Najpierw wykonałem założone gluciszcze, z Dębca przez Luboń, Wiry, Komorniki, Szreniawę, Rosnowo, Komorniki i Plewiska znów w okolice Dębca. Tam stwierdziłem, że skoro raz kapie, raz nie, to nie ma problemu, dokręcę do tych swoich pięciu dych. Skierowałem się więc znów na Luboń, a gdy już tam się znalazłem to... dopiero lunęło pełną parą. Przypadek? Nie sądzę :)

Jakoś płynąc doturlałem się do Komornik i szlakiem odwrotnym do pierwotnego wróciłem do domu przez Wiry, Łęczycę i znów Luboń (TU Relive). Już konkretnie mokry, więc od razu pod prysznic, ciuchy do pralki i można się było zbierać do roboty (dystans powiększony o dojazd). 

Plusy? To, że pokręciłem i to w pełnej wersji. Minus? Znów usyfiony rower. Jednak najbardziej zły byłem na siebie, gdy przed Rosnowem stwierdziłem, że zapomniałem wziąć aparatu, a w tym samym momencie kołowały mi nad kaskiem dwa dorodne myszołowy. Grrr!

Zdjęcia więc tylko z komórki, byle jakieś były. Zresztą aura nie zachęcała do interesujących kadrów :)


Szaro, buro, syfiasto. 

W Luboniu (no bo gdzie?) zostałem niemal skasowany przez kierowcę TransLubu, który wyprzedził mnie na taką gazetę, że prawym lustrem mogłem podrapać się za uchem. Oczywiście zero refleksji, kawałek dalej wjazd na zatoczkę i wyjazd z niej bez kierunkowskazów itp. Tak mnie zirytował, że postanowiłem go uwiecznić i wysłać maila do przewoźnika z informacją, iż należałoby jegomościa lekko przystopować, a co a najmniej przeszkolić z podstaw. Na razie bez odpowiedzi, zobaczymy czy w ogóle takowa przyjdzie. 

No i jeszcze motyw z Komornik. Miło, że właściciel pomocy drogową (chyba Moto Kapsel, jeśli się nie mylę) postawił taki baner, przerażające jest jednak to, że w ogóle musiał to robić.

Jako że kącik zwierzęcy jest dzisiaj średnio aktywny, to w zamian Kropa podczas zabawy, w pozycji "na trumienkę"...

...oraz w pełni skupienia, gdy w myślach tylko jedno: "kijek, kijek, kijek, kijek, (...), kijek, kijek..." :)

I jeszcze kot rasy osiedlowej, jak widać bez krępacji pozujący wieczorem do zdjęcia. Żyje sobie kilka takich, mieszkańcy je dokarmiają, a co najważniejsze - jeszcze (oby nigdy) żadnemu debilowi nie przyszło na myśl, żeby się ich pozbyć Tak jak człowiek potrafi najlepiej, czyli wytruwając. 

Już nie Yeti

Czwartek, 4 czerwca 2020 · dodano: 04.06.2020 | Komentarze 11

No niestety. Fajnie było, ale się skończyło. Dwa dni ze sprawiedliwym wiatrem (mitycznym Yeti) już za mną. Dzisiaj wszystko wróciło do normy - podmuchy miałem w pysk, potem w pysk, a jeszcze fragmentami wiało mi w pysk. Oj, będę tęsknił za tą wyjątkową nienormalnością :)

Trasa wschodnia, polna, czyli orka: Dębiec - Las Dębiński - Starołęka - Krzesiny - Jaryszki - Gądki - Robakowo - Dachowa - Szczodrzykowo - Śródka - Krzyżowniki - Nagradowice - Komorniki - Tulce - Żerniki - Jaryszki - Krzesiny - Starołęcka - Las Dębiński - Dębiec. TUTAJ Relive.

Przygód niewiele, a w sumie to zero :) Może tylko przyuważenie drepczącego zgodnie z przepisami lewą stroną drogi w okolicach Gądek... rowerzystę, którego najpierw pozdrowiłem, a po chwili się cofnąłem, bo jeśli ktoś idzie z rowerem, a nie jedzie, to jest to podejrzane :) Okazało się, że kolega złapał gumę, a zapasowa była jeszcze bardziej dziurawa. Koła miał w rozmiarze 28 cali, więc od biedy dałoby się pewnie zamontować szosową dętkę (oferowałem), ale nie było potrzeby, bo meta spaceru miała być według jego słów niedaleko.

Zdjęć niewiele i takie sobie, bo ani czasu, ani za bardzo czego nie było focić :)





Dystans zawiera dojazd do pracy - oczywiście pod wiatr :)

O rety, to jednak Yeti :)

Środa, 3 czerwca 2020 · dodano: 03.06.2020 | Komentarze 14

A jednak znów go widziałem. W sumie to nie do końca określenie to jest precyzyjne - bardziej czułem. Yeti, czyli wiatr, który nie wieje mi w pysk przez 90% (a czasem nawet więcej) czasu jazdy jednak istnieje. Dzisiaj nie tyle pomógł, ile mało przeszkadzał, znów dając mi szansę na po prostu jazdę, a nie - tak jak zwykle - walkę o każdy metr. Wciąż jestem w solidnym szoku :)

Podmuchy były z północy i wschodu, wykonałem więc sprawdzoną trasę w kształcie Polski, czyli: Dębiec - Wartostrada - Jana Pawła - Malta -  Warszawska - Miłostowo - Antoninek - Swarzędz - Jasin - Paczkowo - Siekierki - Gowarzewo - Tulce - Jaryszki - Krzesiny -Starołęka - Las Dębiński - Dębiec. Tak jak TUTAJ.

Pogoda genialna - niech nam taka trwa cały rok.


Na Miłostowie, na wysokości cmentarza, usłyszałem, że ktoś mnie woła z zaparkowanego samochodu. Ale że jechałem ze słuchawkami na uszach i nie dosłyszałem słów, do tego z lekkiej górki, drogą jednokierunkową, to hamowania nie ryzykowałem. Ale że miałem swoje podejrzenia, to wykonałem szybkiego smsa, dostałem odpowiedź i kawałek dalej, za Antoninkiem, miałem okazję do szybkich pogaduch z Jurkiem, kursującym z zawodowymi sprawami po Wielkopolsce. Miło było, lecz w południe musiałem być w pracy, więc za wiele czasu nie pogadaliśmy. Ale co rower sobie odpoczął, to jego :)

Średnia wyszła przyzwoita, szczególnie biorąc pod uwagę dobrych kilkanaście kilometrów jazdy przez miasto. Reszta dystansu to dojazd do pracy.

Jeszcze zaległe zdjęcia z wczorajszego wypadu do Wielkopolskiego Parku Narodowego.





Znalazłem kolejne diabelskie drzewo :)

W przybliżeniu można zauważyć maskę gazową. A niektórzy (no dobra, ja) widzą tu nawet Jezusa :)

Gdy zwiedzaliśmy sobie Stare Puszczykowo, rzuciła mi się w oczy dumnie powiewająca przy jednej z posesji flaga tej miejscowości. Kiedyś już o niej (fladze) wspominałem, bo bardzo, ale to bardzo mi się podoba, zawierając w sobie wszystko to, z czego słynie WPN - wodę, lasy, dziką zwierzynę. Gdy robiłem zdjęcie, zagadał nas sympatyczny pan, mówiąc, że mieszkańcy dostali takie prosto do skrzynek, jako rekompensatę za to, że w tym roku nie odbędą się dni miasta. Chciał nawet poszukać, czy nie ma gdzieś schowanej jeszcze jednej, żeby nam dać, ale nie mieliśmy czasu czekać. Sama gest jednak miły, zresztą nic nowego - samo Puszczykowo uwielbiam za klimat, więc podoba mi się postawa mieszkańców kultywujących jedyny patriotyzm, który rozumiem, czyli ten lokalny :)

Na koniec upiorny kot. Naprawdę miałem wrażenie, że na mnie skoczy i zagryzie tym jednym wystającym zębem :)

Wyprawa po deszcz plus zaległe Szachty

Wtorek, 2 czerwca 2020 · dodano: 02.06.2020 | Komentarze 14

Muszę napisać coś, co rzadko mi się zdarza: wiatr był dzisiaj... sprawiedliwy! Najpierw wiał mi w pysk, a potem w plecy. Można? Można. Tylko czemu jest to niczym Yeti - ktoś widział (dziś ja), ale wciąż ciężko uwierzyć? :)

Dzięki powyższemu nawet jazdę przez calutkie miasto jakoś udało się zniwelować i przynajmniej nie wstydzić się wyniku. Miło. Trasa to klasyk północno-zachodni: Dębiec - Górczyn - Grunwald - Jeżyce - Golęcin - Strzeszyn - Prarskie - Kiekrz - Rogierówko - Kobylniki - Sady - Swadzim - Batorowo - Lusowo - Zakrzewo - serwisówki - Plewiska - Poznań. TUTAJ Relive.

Żeby nie było za różowo, to musiało wydarzyć się coś czego w prognozach nie było. Tym razem atrakcją był deszcz, który dorwał mnie w Lusowie i zmusił do chwili odpoczynku pod wiatą autobusową. Natomiast w ogóle nie dziwiły dwa usłyszane klaksony, oczywiście bez żadnych podstaw, ale przecież już jesteśmy odmrożeni, więc i rodzime realia wróciły do normy.

Zdjęć z trasy niewiele, w sumie tylko znad Jeziora Strzeszyńskiego (nie Lusowskiego, jak w pośpiechu napisałem wcześniej), z komórki.




Wczoraj pisałem o wypadzie na poznańskie Szachty (10 km), przyszedł czas na relację i kolejny test zooma w aparacie. Mi tam w zupełności wystarcza :)











Chciałem jeszcze dodać foty z dzisiejszego wypadu do Wielkopolskiego Parku Narodowego (ostatni wolny dzionek za mną), ale PBS działa teraz jak podpity muł, więc zostawię to na jutro. Przynajmniej będzie co wkleić jeśli na trasie będą nudy :)