Skleroza...

Czwartek, 23 marca 2017 · dodano: 23.03.2017 | Komentarze 10

...nie boli. Wczoraj zostawiłem w robocie komplet dokumentów, bez których z przyzwyczajenia się nie ruszam. Dowiedziałem się o tym już zaledwie po jakichś dwunastu godzinach, gdy zadzwonił do mnie rano kolega z pracy uświadamiając mi, że nie mam ich ze sobą. Zdecydowanie już wiem skąd wzięła się ksywa "bystrzacha" :)

Jako że nie lubię jeździć bez dowodu, a tym bardziej karty do bankomatu, to sam sobie zadałem pokutę i przed regularnym kursem pyknąłem się po odbiór zgub do samego centrum Poznania. O ja głupi, a mogłem sobie wybrać kamieniowanie lub ukrzyżowanie :) W każdym razie po kilkunastu kilometrach, gdy po przejechaniu całej Głogowskiej, Jadwigi, Drogi Dębińskiej i Starołęckiej znalazłem się na wolnej przestrzeni poczułem się jakbym uciekł katowi spod topora. Tylko że zawisł nade mną kolejny, w postaci wiatru, który wrócił na wolnej przestrzeni do swojej klasycznej wersji działania - przez urywanie łbów. A że przy ośmiu stopniach dzięki niemu odczuwalna temperatura była gdzieś w okolicach zera to największym plusem było to... że mam przy sobie znów dokumenty. Skoro już mam szukać pozytywów dzisiejszego dzionka :)

Walczyłem jak tylko się dało, a że za wiele się nie dało to po prostu jechałem i jechałem, docierając przez Krzesiny i Robakowo do Gądek, a po minięciu Borówca doznałem chwilowej przyjemności otrzymania powiewu w plecy. Krótkiej, bo krótkiej, ale jednak. Wróciłem przez Daszewice oraz Głuszynę, gdzie przyuważyłem na cmentarzu niewidziany przeze mnie wcześniej pomnik poległych lotników z rozformowanego już ponad dwadzieścia lat temu 62. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego.

Powrót do domu to klasyczna rzeźnia na Starołęckiej. A skoro już wspomniałem... W Robakowie zadzwonił mi telefon akurat na wysokości pewnego zakładu, więc mam okazję zaprezentować mięsko w fazie pierwotnej, czekające grzecznie w kolejce na finał, czyli honor pojawienia się na ludzkim talerzu, zapakowane w zgrzebne hermetyczne opakowanie z uśmiechniętą świnką. A czemu o tym piszę? Sam nie wiem, ale po pierwsze zawsze ten widok tam mnie rozwala, a po drugie - na moje w szkołach i przedszkolach od tego powinno zaczynać się informowanie o tym, skąd się bierze żarcie na stołach.
`