Minister ostrzega

Poniedziałek, 27 lutego 2017 · dodano: 27.02.2017 | Komentarze 41

Gdybym upadł na łeb i został ministrem zdrowia, na co na szczęście się nie zanosi (choć w sumie w aktualnym rządzie to stanowisko nie wydaje się specjalnie skomplikowane – wystarczy negować większość z tego, co na świecie uznane jest za sprawdzone, zastępując ideologią zasłyszaną w Radio Maryja), to moją pierwszą decyzją byłoby rozwieszenie w całej Polsce ostrzeżeń: „UWAGA! JAZDA PO POLSKICH ŚCIEŻKACH ROWEROWYCH MOŻE ZAGRAŻAĆ TWOJEMU ŻYCIU LUB ZDROWIU. PRZED WJECHANIEM NA NIE SKONSULTUJ SIĘ Z INNYM JADĄCYM Z NAPRZECIWKA ROWERZYSTĄ I JEŚLI POTWIERDZI ON, ŻE NIE CZYHA TAM ŻADEN PATROL – OLEJ JE”.

Ministrem nie jestem, ale o swoje zdrowie dbam. Wieloletnia praktyka jazdy po wielu polskich miastach i miasteczkach nauczyły mnie, iż świat idealny, w którym nie ma kostki, fal Dunaju, krawężników oraz przylepionych wjazdów do posesji w naszym kraju nie ma racji bytu. Można jedynie minimalizować ryzyko. Niniejszym oświadczam, że metodą prób i błędów wygenerowałem w końcu trasę prowadzącą głównie przez tereny zabudowane, mającą lekko ponad 50 kilometrów, gdzie ilość obowiązkowych DDR-ek wynosi mniej niż 10%. Optymalizacja i dopracowanie szczegółów zajęło mi z grubsza jakieś 10 lat, ale warto było :)

Szkopuł jest jeden – trzeba zacząć na poznańskim Dębcu. Z tego względu opracowana trasa nie jest w pierwszej kolejności dedykowana osobom na przykład z Suwałk :) Jedziemy przez Luboń wzdłuż Armii Poznań, olewając pozbrukową ścieżkę po lewej (nie prowadzi w kierunku jazdy), docierając do Łęczycy, gdzie telepiemy się asfaltowym, choć ostatnio usyfionym przez ciężki sprzęt budujących wiadukt nad torowiskiem kawałkiem przez około 3 kilometry. Opuszczamy go i do Mosiny kręcimy zwykłą drogą, stamtąd kierujemy się na Rogalinek, z którego pędzimy na północ przez Wiórek do Czapur. W nich trzeba uważać, bo jak nie skręcimy w kierunku Babek to czeka nas zło, czyli 100% polska DDR-ka na Starołęckiej. Omijamy ją sprytnie i tym samym zamiast robić w linii prostej 12 kilometrów mamy przed sobą ponad 20. Za to zwykłymi drogami. Docieramy do poznańskiej Gluszyny, wylatujemy z Poznania na wysokości Koninka, znów zakręcamy za Jaryszkami i ponownie jesteśmy w Poznaniu, z tym, że na Krzesinach. Tutaj zdarza się pół kilosa ścieżki z asfaltu, potem normalność, potem nienormalność, czyli końcówka Starołęckiej i jeszcze chwila podskakiwania na korzeniach po potworku na Hetmańskiej. I już, znów Dębiec. Prawda, że proste? :) Gdybym choć lekko zmienił kierunek i nie ominął kilku kluczowych miejsc łączna długość śmieszek wyniosłaby z grubsza 16 kilometrów. A tak jest niecałe 5.

Ma się te życiowe problemy, no nie? :) W załączeniu mapka. Trasa będzie się nazywała Muminek albo Alf.

A tak w ogóle to zrobiło się całkiem sympatycznie. W momencie wyjazdu plus 7, pod koniec nawet 12 stopni. Wiatr wciąż marudzi i męczy, ale minimalnie mniej. I like it.