W oku ptasiogrypiego cyklonu

Poniedziałek, 20 lutego 2017 · dodano: 20.02.2017 | Komentarze 32

Nocne opady deszczu spowodowały, że jazdę do motywacji miałem dość mierną. Gdy do tego rano podczas wyjścia po pieczywo za pomocą mocnego podmuchu prawie zmiotło mnie spod piekarni (ale dzielnie nabyłem chlebek, stając się mącznym bohaterem w swoim domu) to zredukowały się one niemal do zera. Ale skoro miłościwie nam służąca pani premier przeżyła Oświęcim to co, ja nie dam rady? :)

Dałem. Tyle że crossem. Co prawda drogi już w większości wyschły, ale nie chciałem odlecieć szosą gdzieś w kosmos, stąd taki wybór. Nie miałem tylko sprecyzowanego celu wyjazdu, więc ruszyłem najpierw po prostu przez Luboń i Łęczycę do Puszczykowa, które objechałem dokoła, by znaleźć się w Mosinie. Tam postanowiłem skorzystać z szerokich kół i wykonać ryzykowny dla życia kurs „ddr-ką” (cudzysłów zasłużony) do Krosna i Drużyny Poznańskiej. Tam w końcu sprecyzował mi się plan wycieczki, gdyż przypomniałem sobie o dawno niejeżdżonej drodze przez Borkowice.

Najpierw jednak przejechałem po czymś dziwnym, jakby wyciętym kawałku asfaltu przykrytym trocinami. Kawałek dalej skojarzyłem fakty za pomocą tego znaku:

Wklejałem już podobne zdjęcie z Puszczykowa, ale w obszarze zapowietrzonym mnie jeszcze nie było. A że się cofać nie lubię to postanowiłem kilka następnych kilometrów wykonać bez oddychania. No cholera, nie wyszło :)

Dotarłem do Bolesławca (nie tego na Dolnym Śląsku, choć jednakowoż „uroczego”) i stwierdziłem, że skoro już tu jestem to polecę hardkorem i zobaczę miejsce, w którym ostatnio wybito kilkaset tysięcy sztuk drobiu z powodu ogniska ptasiej grypy. Ponura aura, paskudny wygląd okolicy oraz świadomość stanu zagrożenia (choć niby nie dla ludzi) spowodowały, że jechałem jak po skromniejszej wersji Czernobyla. Psy tu dupami szczekały, a szczególnie jeden spryciarz, taktycznie chowający się w krzakach gdy nadjeżdżałem, a zaczynający mnie gonić i szczekać gdy był pewny, że mu to się nie uda. Dokręciłem do zakładów, usłyszałem przejmującą ciszę, zobaczyłem pojedyncze auta oraz generalną pustkę i zawróciłem. Kaszląc zapobiegawczo, bo nigdy nic nie wiadomo :)


Opisywane dziwne wyłomy w drodze okazały się matami dezynfekcyjnymi. Jak to cholerstwo działa nie mam pojęcia, ale czuję się zdezynfekowany. Jeśli jutro zacznę świecić dam znać.



Wróciłem przez Dymaczewo do Mosiny, tam na chwilę zajrzałem do Adrenalina Fitness, bo miałem do przekazania pewien gratis koledze i stałym puszczykowsko-lubońskim kursem dotarłem do domu.

Przewiało mnie konkretnie, na szczęście nie zmokłem. Pada za to teraz i podobno ma być tak również jutro oraz w kolejnych dniach, więc tym bardziej się cieszę, że zaliczyłem te pięć dyszek. A co do ptasiej grypy to wyczytałem po fakcie, że byłem w samym centrum cyklonu zwanego H5N8. Ma ono około trzech kilometrów średnicy w okolicy Bolesławca, zamieniając się potem w około dziesięć w wersji lżejszej. Ale skoro ludzie tam jak sądzę (bo nie widziałem) wciąż mieszkają to chyba mogę być spokojny. W razie „w” - przekażcie moje przesłanie, że w polskich warunkach drobiu należy się wystrzegać. W każdym możliwym tego rozumieniu :)

Tylko tego ptactwa żal… :/ Choć może to dla nich lepiej – być zagazowanym niż skończyć z poderżniętym gardłem na taśmie. Ot, człowiecze (niby gatunek najwyższy, phi!) dylematy.